Migeotte, Marcel Victor Léon Ghislain (1912-1992)
Astrofysicus, geboren te Sint-Truiden op 24 maart 1912 en overleden te Doornik op 25 februari 1992.
Biografie
Marcel Migeotte werd geboren te Sint-Truiden op 24 maart 1912. In 1933 promoveerde hij aan de Universiteit van Luik tot doctor in de natuurkunde en de wiskunde.[1] Na zijn het behalen van zijn doctoraat was hij laureaat van de reisbeurzenwedstrijd. Hij kon dankzij deze reisbeurs lessen volgen aan het Optisch Instituut te Parijs. Hij behaalde hier ook de titel van ingenieur-opticien. Dankzij een C.R.B (later BAEF) beurs kon hij zich van 1934 tot 1935 specialiseren in infrarood aan de Universiteit van Michigan.[2] In 1935 werd hij assistent aan het Instituut voor Astrofysica aan de ULg. Hij richtte hier een laboratorium voor infrarood-spectrografie op. Het laboratorium was uitgerust met een spectrograaf die in staat was om het spectrale gebied op het niveau van een micrometer te onderzoeken.[3]
In 1938 kon hij dankzij een C.R.B beurs verder onderzoek doen aan de Universiteit van Michigan.[4] Hij deed van juli 1942 tot januari 1944 observaties van de zon via de spectrograaf van het Instituut voor Astrofysica.
Hij was van 1943 tot 1947 geassocieerd onderzoeker aan het NFWO.
Hij behaalde op 10 april 1946 zijn aggregaat voor het hoger onderwijs in de natuurwetenschappen.
In hetzelfde jaar werd hij benoemd tot werkleider aan de ULg. Hij verbleef als visiting professor aan de Universiteit van Ohio van 1 juni 1947 tot 1 augustus 1948. Hier kon hij kennismaken met de nieuwste ontwikkelingen in het vakgebied van de infrarood-spectrografie.[5]
In 1950 ontwikkelde hij aan het wetenschappelijk observatiestation op de berg Jungfraujoch in Zwitserland de noodzakelijke instrumenten voor de studie van de infrarood zonne-energie.[6]
In 1952 werd hij aangesteld als docent aan de Universiteit van Luik. In 1956 promoveerde hij tot gewoon hoogleraar. In hetzelfde jaar werd hem de leerstoel algemene natuurkunde toevertrouwd. Hij was ook decaan van de Faculteit Wetenschappen en directeur van het departement voor astronomie en astrofysica.
In 1958 kon hij dankzij het krediet dat beschikbaar was door het Internationaal Geofysisch Jaar in Arose (Zwitserland) een station oprichten. Het station observeerde de verticale verdeling van de atmosferische ozon. Dit fonds maakte het ook mogelijk om in 1958 een door hem ontwikkelde spectrograaf te installeren in het station op de Jungfraujoch.
Hij was getrouwd met Esther-Marie-Ghislaien Maistriaux, waarmee hij twee kinderen had.
In 1982 werd hij toegelaten tot het emeritaat.
Op 8 december 1962 werd hij corresponderend lid van de Académie royale des Sciences, des Lettres et des Beaux-Arts de Belgique en effectief lid op 13 december 1975. Hij was voorzitter van de Klasse Wetenschappen in 1981.[7] Aan de Academie was hij lid van het Nationaal Comité voor Sterrenkunde en van het Nationaal Comité voor Internationale Geofysische Samenwerking.
Hij was lid van de Société royale des Sciences de Liège en van 1969 tot 1970 voorzitter van dit genootschap. Hij was lid van de Société belge de Physique.
Hij was daarnaast corresponderend lid van de Academie van Coïmbra (Portugal). Hij was ook lid van het directiecomité van het Astrofysica Instituut te Parijs.[8]
Hij won ook verschillende prijzen: in 1934 de Koninkprijs, in 1947 de Launoitprijs, in 1947 de Adolphe Wetrems-prijs en in 1949 de Agathon De Potterprijs.
Hij werd in 1965 Commandeur in de Kroonorde. Hij ontving het burgerkruis eerste klasse in 1971.
Hij overleed te Doornik op 25 februari 1992.[9]
Werken
De eerste publicaties van Marcel Migeotte dateren van 1932 en 1933 en handelden over de fluorescentiespectroscopie. Hij schreef in deze periode ook publicaties hierover samen met Polidor Swings.
Zijn eerste onderzoeksresultaten publiceerde hij in 1945 en waren de observaties via spectrografie van de verdamping van water. Ook zijn aggregaatsverhandelingen (1946) handelde over dit onderwerp.
Het was tijdens zijn verblijf aan de Universiteit van Ohio dat hij spectroscopisch de aanwezigheid van methaan en koolmonoxide had ontdekt in de aardatmosfeer. Hij publiceerde deze resultaten in 1948 en 1949 in de Physical Review en in de Astrophysical Journal.[10]
Zijn observaties op het Jungfraujoch-station resulteerden in 1956 in de publicatie van een zonne-atlas: Atlas Photométrique du Spectre Solaire.[11]
Hij was lid van verschillende redactiecomités van wetenschappelijke tijdschriften uit zijn vakgebied: Optica Acta, Journal of Molecular Spectroscopy en Infrared Physics. [12]
Publicaties
- Lijst met publicaties in: Biémont, Emile, "Migeotte Marcel", In: Annuaire ARB, jaargang 1995, p. 12-17.
Bibliografie
- Biémont, Emile, "Migeotte Marcel", In: Annuaire ARB, jaargang 1995, p. 3-12.
- Biémont, Emile, "Migeotte Marcel", In: Nouvelle Biographie Nationale, vol. 6, p. 296-297.
Nota’s
- ↑ Biémont, Emile, "Migeotte Marcel", In: Nouvelle Biographie Nationale, vol. 6, p. 296.
- ↑ Biémont, Emile, "Migeotte Marcel", In: Annuaire ARB, jaargang 1995, p. 3.
- ↑ Biémont, Emile, "Migeotte Marcel", In: Nouvelle Biographie Nationale, vol. 6, p. 296.
- ↑ Houziaux, L., "De sterrenkunde", In: Robert Halleux, Geert Vanpaemel, Jan Vandersmissen en Andrée Despy-Meyer (red.), Geschiedenis van de wetenschappen in België 1815-2000, Brussel: Dexia, 2001, vol. 2, p.138.
- ↑ Biémont, Emile, "Migeotte Marcel", In: Annuaire ARB, jaargang 1995, p. 5.
- ↑ Biémont, Emile, "Migeotte Marcel", In: Nouvelle Biographie Nationale, vol. 6, p. 296.
- ↑ Biémont, Emile, "Migeotte Marcel", In: Nouvelle Biographie Nationale, vol. 6, p. 297.
- ↑ Biémont, Emile, "Migeotte Marcel", In: Annuaire ARB, jaargang 1995, p. 11.
- ↑ Biémont, Emile, "Migeotte Marcel", In: Annuaire ARB, jaargang 1995, p. 12.
- ↑ Biémont, Emile, "Migeotte Marcel", In: Nouvelle Biographie Nationale, vol. 6, p. 296-297.
- ↑ Biémont, Emile, "Migeotte Marcel", In: Annuaire ARB, jaargang 1995, p. 9.
- ↑ Biémont, Emile, "Migeotte Marcel", In: Annuaire ARB, jaargang 1995, p. 11.
