Difference between revisions of "De Belgische nooduniversiteit van Amersfoort (1915)"

Van januari tot november 1915, zolang bestond ze slechts: de Belgische universiteit van Amersfoort. Een universiteit op Nederlandse bodem, speciaal voorbehouden voor gevluchte Belgen. Terwijl in hun vaderland universiteiten en hogescholen één na één de poorten sloten, konden Belgische geïnterneerde studenten in Nederland college volgen in een universiteitje dat speciaal voor hen was opgericht.

Belgen op de vlucht

Na de Duitse inval in België in 1914 vluchtte zowat één miljoen Belgen, burgers en militairen naar Nederland, dat al die tijd neutraal was gebleven.^[1] In overeenstemming met het Vredesverdrag van Den Haag uit 1907 werden zij er in kampen ondergebracht. De gevluchte soldaten kwamen in streng bewaakte interneringskampementen terecht. Voor burgers en familieleden van militairen waren er zogenaamde "vluchtoorden". De kampen lagen over het hele land verspreid. Het merendeel van de vluchtelingen, zo’n 19.000 mannen, vrouwen en kinderen strandde in Amersfoort. Die toevloed was zo enorm dat het bewonersaantal van het kalme provinciestadje er in één klap door verdubbelde. De militairen werden ondergebracht in het barakkenkamp van Soesterberg, Kamp Zeist genaamd. Voor de familie van de militairen werden in de omtrek drie nederzettingen van houten huisjes gebouwd, Albertsdorp, Elisabethdorp en Nieuwdorp. Amersfoort was daarmee het grootste opvangcentrum voor Belgische asielzoekers.

Het lot van de vluchtelingen was weinig benijdenswaardig. In de houten barakken leefde men dicht opeen. Nederlandse burgers konden niet altijd evenveel begrip voor de Belgische vluchtelingen opbrengen. Voor hen betekende de toestroom van asielzoekers en extra druk op de toch al magere rantsoenen. De kampbewoners werden streng in de gaten gehouden. Nederland zag er nauw op toe dat haar neutraliteitsstatuut niet in het gedrang kwam. Toen in Kamp Zeist op 3 december 1914 een opstand uitbrak naar aanleiding van de woekerprijzen op tabak en drank, werd die door de Nederlandse kampbewakers neergeslagen. Acht kampbewoners lieten hierbij het leven.

Intellectuele solidariteitsoproep

Verveling was een voedingsbodem voor spanningen. Daarom organiseerden lokale comités mogelijkheden tot verstrooiing. Kaatsbalwedstrijden, wielerconcours, maar ook onderwijs werd aangeboden: basisonderwijs voor de kleinsten, huishoudles voor de meisjes, en lezen en schrijven voor ongeletterde volwassenen. Mannen konden een ambacht leren of zich opgeven voor vrijwilligerswerk in het kamp.^[2] Veruit het opmerkelijkste initiatief was de oprichting van de Belgische universiteit voor geïnterneerde studenten.^[3] De Utrechtse hoogleraar filologie Joseph Schrijnen stond samen met zijn Leuvense collega en mentor François Collard aan de basis van dit opmerkelijk project. Beide mannen vonden elkaar niet alleen in een overtuigd katholicisme, Collard deelde met zijn leerling ook een belangstelling voor pedagogiek. In de jaren 1890 al had Collard zich ingezet voor de inrichting van een meer beroepsgerichte opleiding voor leerkrachten voor het secundair onderwijs, niet alleen in Leuven maar ook aan de andere Belgische universiteiten. Nu hij met zijn familie noodgedwongen in Utrecht verbleef, was de inrichting van hoger onderwijs voor jonge Belgische geïnterneerden een project op zijn maat.

Op 19 november 1914 lanceerde Schrijnen een brede oproep in de pers aan alle “in Nederland vertoevende Belgische professoren en studenten” om contact met professor Collard op te nemen. Dat liep vlot. Al na enkele dagen hadden tientallen geïnterneerde studenten zich aangemeld.^[4] Ook professoren reageerden. Onder hen bevonden zich de hoogleraar experimentele psychologie Albert Michotte, de Brusselse hoogleraar experimentele natuurkunde Jules Verschaffelt, de Antwerpse docent kunstgeschiedenis Leo Van Puyvelde en de Luikse hoogleraren H. Halkin en Ch. Wauters. Van de Koninklijke Militaire School van Brussel tekenden de docenten Baudelet en Gillet in.^[5] Einde december gaven ook de Utrechtse hoogleraren bij monde van rector Herman Snellen officieel hun steun aan het project.

Naar de les onder bewaking

Aanvankelijk was het Collards idee om de geïnterneerde studenten in de nabijgelegen universiteit van Utrecht college te laten lopen. Het Nederlandse Ministerie van Oorlog blokte dit voorstel echter af, omdat Utrecht een vesting was. Ook de Belgische overheid, die in de plannen betrokken was, kantte zich tegen het idee. Zij wilde vermijden dat jonge Belgen vriendschapsbanden met de Nederlandse studenten zouden smeden. Dit zou namelijk de motivatie om na de oorlog naar België terug te keren afzwakken. Begin december was de kogel door de kerk. De Amersfoortsche Courant meldde dat de overheid in Amersfoort, de “Belgenstad”, lokalen ter beschikking zouden stellen. De ingetekende studenten, die zich overal in het land bevonden, werden op 2 januari 1915 naar Kamp Zeist gevoerd. Ze werden allen samen in dezelfde kazerne ondergebracht. Zij zouden elke dag onder gewapende begeleiding naar Amersfoort-stad pendelen om les te volgen.

Op 19 januari 1915 werd de nooduniversiteit van Amersfoort officieel voor geopend verklaard. Ze was ondergebracht op de hoek van de Hendrik van Viandenstraat, wellicht in een kleine villa met serre.^[6] De villa telde vier studiekamers, een lerarenkamer, een eetzaal en een kleine en grote ruimte die als auditoria dienst konden doen.^[7] De Leuvense hoogleraar Victorien Antoine die in Amersfoort geïnterneerd was, werd tot directeur benoemd. Een dertigtal Utrechtse en Belgische professoren, docenten, leraren en officieren stonden in voor het onderwijs.^[8] De professoren die niet in Amersfoort woonden of gestationeerd waren, moesten dikwijls een grote afstand afleggen. Onder meer Collard, Halkin en Michotte pendelden vanuit Utrecht. Anderen kwamen van nog verder: Verschaffelt verbleef in Leiden, Volmer in Den Haag, Polak in Rotterdam en Van Puyvelde in Haarlem.

Kennis als baken tegen de oorlog

De eerste les van het academiejaar werd door Collard gegeven. Verscheidene autoriteiten uit het leger, de overheid en het academisch milieu woonden het college bij. Ook bij de lokale pers kon de opening van het Amersfoortse universiteitje op belangstelling rekenen. Kort na het aanvang van de lessen kregen de studenten ook bezoek van de Leuvense hoogleraar Adriaan Noyons en van de Belgische minister van wetenschappen en kunsten Prosper Poulet.

Eenennegentig studenten volgden de hoorcolleges, onder hen zowel Vlamingen als Walen. De lessen werden zowel in het Frans als in het Nederlands gegeven.^[9] De studenten hadden bovendien zeer verschillende opleidingsachtergronden. Op het lesrooster stonden dan ook een groot aantal algemeen vormende vakken, zoals ethiek, experimentele psychologie, pedagogiek, hedendaagse geschiedenis, geschiedenis van de Romeinse beschaving, geschiedenis van België, Vlaamse bouw- en schilderkunst, Vlaamse letterkunde, Nederlands voor anderstaligen en ook Engels, dat erg populair was.

Ook voor wetenschappen en zijn toepassingen was ruimte op het curriculum: algemene scheikunde, organische en anorganische scheikunde, dierkunde, experimentele fysica, voedingsleer, sterrenkunde, hogere algebra, analytische en beschrijvende meetkunde, differentiaalrekeningen, materiaalweerstand en elektriciteit waren vertegenwoordigd. Het is onduidelijk of de hoogleraren voor deze vakken de nodige instrumenten en materialen voorhanden hadden. Ook is het onzeker of de scheikundedocenten konden gebruikmaken van een nabijgelegen laboratorium ofwel of ze zich tot gedachtenexperimenten of theoretische uiteenzettingen dienden te beperken. Studieboeken waren er wel voorhanden: verschillende universiteitsbibliotheken stonden werken af of leenden ze uit. Ook de bibliotheek van Amersfoort stelde werken ter beschikking. Hoogleraren deden gulle schenkingen uit hun private collectie. De solidariteitsactie was goed voor meer dan duizend volumes. Door tussenkomst van de Utrechtse Studentenafdeling van het Algemeens Nederlandsch Verbond was het onderwijs kosteloos.

Het einde van de "pop up" universiteit

Voor Collard was het vrijheidsexperiment geslaagd. De Belgenuniversiteit was nochtans geen lang leven beschoren. In het najaar van 1915 vond in vele kampen een versoepeling van de regels plaats. Voor geïnterneerden werd het nu toegelaten om zich buiten de omheining te bewegen. Voor de studenten betekende het dat ze vanaf nu in de Nederlandse onderwijsinstellingen terecht konden - tot hun spijt, zo lieten sommigen horen. De bestaansreden van een nooduniversiteit was daarmee opgeheven. Ze ontbond zich zo snel als ze was ontstaan. De studenten werden op basis van hun opleiding verspreid over de Universiteiten van Utrecht en Delft, de Handelshogeschool in Rotterdam en de Landbouwhogeschool in Wageningen.