Verhaeghe, Julien Leon (1905-1972)
Kernfysicus en natuurkundige, geboren te Brugge op 25 oktober 1905 en overleden te Gent op 2 januari 1972.
Biografie
Julien Verhaeghe werd geboren te Brugge op 25 oktober 1905. Hij volgde middelbaar onderwijs in zijn geboortestad. In 1923 startte hij aan de Rijksuniversiteit van Gent met de opleiding wis- en natuurkunde. Op 20 juli 1927 promoveerde hij tot doctor in de wis- en natuurkunde. Nadien vervulde hij de dienstplicht. Op 19 september 1928 werd hij aangesteld als leraar wiskunde aan het Atheneum te Menen. Op 30 maart 1929 werd hij assistent aan de Rijksuniversiteit van Gent. Tijdens zijn assistentschap verbleef hij in Bazel en aan het Natuurkundig Laboratorium in Utrecht. In 1933 werd hij benoemd tot werkleider en nam vanaf dan actief deel aan de uitbouw van het natuurkundig laboratorium aan de Rijksuniversiteit van Gent.
Zijn wetenschappelijke carrière werd onderbroken door de 18-daagse veldtocht waaraan hij deelnam. Hij werd op 23 november 1940 benoemd tot opvolger van Jules Verschaffelt. Deze was immers toegelaten tot het emeritaat.
Na de bevrijding volgde een nieuw oproepingsbevel, dit keer bij het pas heropgerichte Belgisch leger dat in Ierland werd getraind. Daardoor werd het terug op gang brengen van het laboratorium verder vertraagd. De benoeming van november 1940 werd op 10 januari 1946 bekrachtigd. Op 1 januari 1947 werd hij benoemd tot gewoon hoogleraar aan de Rijksuniversiteit van Gent.
Naast doceren vervulde hij ook een administratieve functie. Hij was van 1960 tot 1962 decaan van de Faculteit Wetenschappen.[1]
Hij werd op 8 oktober 1949 corresponderend lid van de Koninklijke Vlaamse Academie van België voor wetenschappen en kunsten, werkend lid op 12 juni 1954 en bestuurder-voorzitter in 1959.
Hij was ook lid van de Wetenschappelijke Commissie van het Studiecentrum voor Kernenergie. Hij maakte deel uit van de Raad van Bestuur van de Europese Organisatie voor Kernonderzoek. Hij was lid van de American Physical Society, van de Société française de Physique en van de Optical Society of America.[2]
Hij overleed na een korstondige ziekte te Gent op 2 januari 1972.
Werken
Tijdens zijn periode als leraar besteedde hij zijn vrije tijd aan de studie van het boek Atombau und Spektrallinien van Sommerfeld. Uit deze periode stamde dan ook zijn interesse voor de spectroscopie en de optica.
In België was hij samen met Augustinus Van Itterbeek de eersten die zich specialiseerden in de natuurkunde in het Nederlands.
Tijdens het assistentschap van Julien Verhaeghe werd door Edmond Van Aubel een Weiss-elektromagneet en enkele essentiële componenten aangereikt. Dit alles maakte een studie over de Faraday-rotatie mogelijk.[3]
Het laboratorium voor kernfysica aan de Rijksuniversiteit van Gent werd opgericht door André Berthelot (1912-1986). Vanaf 1949 en dankzij het verblijf van Berthelot (als Francqui-professor) en enkele andere medewerkers van Frédéric Jolio-Curie werd er een ommezwaai gemaakt naar de kernfysica. Julien Verhaeghe nam de leiding over van dit laboratorum. De uitbouw van dit laboratorium verliep moeizaam tijdens de oorlog.[4]
In dit laboratorium werd er onderzoek gedaan naar het gedrag van neutronen in diverse materiële middens. Er werd ook aan beta- en kernspectroscopie gedacht en in 1953 werd er een aanvang gemaakt met de bouw van een lineaire accelator die in 1957 beschikbaar werd voor experimentele studies. Later kwamen er nog krachtigere accelatoren bij.[5]
Hij was ook nauw betrokken bij de oprichting van de C.E.R.N. België was een sterke voorstander van de bouw van een grote versneller, nog krachtiger dan de versnellers van Brookhaven en Berkeley. Julien Verhaeghe verdedigde het meest ambieuze project, omdat België immers niet beschikte over een experimentele infrastructuur op dit vakgebied. Ook een groot onderzoekscentrum ontbrak.[6]
Hij deed ook onderzoek in het Centraal Bureau voor Nucleaire Metingen in Geel. Dit onderzoekscentrum hangt af van de Europese Gemeenschap en werd geleid door Julien Verhaeghe. Dit laboratorium heeft belangrijke resultaten geleverd inzake de rol van intermediaire kerntoestanden voor de fissiesnelheid (fissie-isomeren).[7]
Hij voerde eveneens berekeningen uit aan het Rekencentrum aan de Universiteit Gent.[8]
Hij was in 1933 Laureaat ARB.
Publicaties
- Lijst met publicaties catalogus UGent geconsulteerd op 11/102/201 om 10u.
Bibliografie
- Foto van Julien Verhaeghe
- Dekeyser, Willy, "In Memoriam Julien Verhaege", In:Jaarboek 1972, Brussel: KVAB, p.354-356.
Nota’s
- ↑ Dekeyser, Willy,"In Memoriam Julien Verhaege", In: Jaarboek 1972, Brussel: KVAB, p.354-356.
- ↑ "Verhaeghe Julien Leon", In: De Koninklijke Vlaamse Academie van België voor wetenschappen en kunsten en haar leden, Koninklijke Vlaamse Academie van België voor wetenschappen en kunsten, 2010, p.309.
- ↑ Dekeyser, Willy, "In Memoriam Julien Verhaege", In:Jaarboek 1972, Brussel: KVAB, p.354-356.
- ↑ Marage, Pierre,"De kernfysica en de deeltjesfyscia", In: Robert Halleux, Geert Vanpaemel, Jan Vandersmissen en Andrée Despy-Meyer (red.), Geschiedenis van de wetenschappen in België 1815-2000, Brussel: Dexia, 2001, vol. 2, p.90.
- ↑ Dekeyser, Willy,"In Memoriam Julien Verhaege", In: Jaarboek 1972,Brussel: KVAB, p.354-356.
- ↑ Marage, Pierre,"De kernfysica en de deeltjesfyscia", In: Robert Halleux, Geert Vanpaemel, Jan Vandersmissen en Andrée Despy-Meyer (red.), Geschiedenis van de wetenschappen in België 1815-2000, Brussel: Dexia, 2001, vol. 2, p.96-97.
- ↑ Marage, Pierre,"De kernfysica en de deeltjesfyscia", In: Robert Halleux, Geert Vanpaemel, Jan Vandersmissen en Andrée Despy-Meyer (red.), Geschiedenis van de wetenschappen in België 1815-2000, Brussel: Dexia, 2001, vol. 2, p. 100.
- ↑ De Caluwe, Rita, "Vijftig jaar rekencentrum aan de Universiteit Gent 1952-2002", Gent, Academia Press, 2009, p.22.
