Campus, Ferdinand Alexis Auguste (1894-1983)

EnglishNederlandsfrançais

Burgerlijk en elektrotechnisch ingenieur, geboren te Koekelberg (Brussel) op 14 februari 1894 en overleden te Anderlecht (Brussel) op 20 april 1983.

Biografie

Ferdinand Campus werd geboren te Koekelberg op 14 februari 1894. In 1899 volgde hij lager onderwijs aan het Rachez Instituut in Gent. De laatste drie jaren van zijn humanoria deed hij aan het Koninklijk Atheneum van Brussel. Hij won in deze periode de excellentieprijs en een overheidsmedaille. Hij slaagde in het toelatingsexamen voor de Polytechnische School te Brussel. Vlak voor de Eerste Wereldoorlog, in juli 1914, verliet hij deze school als ingenieur civiele techniek. In 1914 werd hij verrast door de Duitse inval in België. Hij slaagde er op 26 juni 1915 in om de Belgisch-Nederlandse grens over te steken. Vanaf 3 juli 1915 ging hij vrijwillig in het Belgische leger. Hij werd eerst naar het trainingsinstituut voor ondersteunende infanterie-officieren in Bayeux gestuurd. Nadien ging hij als sergeant-instructeur werken in het trainingscentrum te Parigné-l'Évêque. In maart 1916 werd hij overgeplaatst naar Ardres (Pas-de-Calais). Aan het front werd hij toegevoegd aan het tweede regiment genie van de tweede legerdivisie. In augustus 1916 keerde hij terug naar het instructiecentrum voor ondersteunende infanterie-officieren. Hier promoveerde hij op 20 december 1916 tot majoor. Vanaf 1 januari 1917 tot op het einde van de oorlog was hij opnieuw aan het front. Hij beëindigde de oorlog als directeur van het depot en de ateliers van de sectorgenie en werd in juli 1919 gedemobiliseerd.
Voor zijn ontsnapping uit bezet gebied werd hij bekroond met het Burgerkruis 1914-1918 met goud. Hij ontving ook het Kruis voor Vrijwillige strijders, de Overwinningsmedaille en de Herinneringsmedaille 1914-1918. Daarnaast bezat hij vier frontstrepen, een Vuurkaart en een Vuurkruis.
Op 12 juli 1919 werd hij op tijdelijke basis aangeworven als ingenieur aan Bruggen en Wegen. Op 23 juli trouwde hij met Suzanne-Mélanie Dubois.
Nadien werkte hij voor de speciale dienst voor de Maas te Luik, waar hij belast werd met de studie van de schutssluizen te Ben-Ahin. Tegelijkertijd volgde hij les aan het Instituut Montefoire aan de Universiteit van Luik. Hier studeerde hij in november 1919 af als electrotechnisch ingenieur. Hij werd in dezelfde periode overgeplaatst naar de speciale dienst voor de constructie van sluizen en noodverlaten in de binnenhaven van Nieuwpoort.
Hij werd door de Bestuurscommissie van het Saargebied op 1 mei 1920 benoemd tot vice-directeur en op 1 april 1923 tot directeur van de Dienst voor Openbare Werken, Spoorwegen, Post, Telegrafie en Telefonie in het Saargebied. Hij was onder meer verantwoordelijk voor het bouwen van nieuwe huizen, de distributie van water en voedsel, de modernisering en uitbreiding van het telefoonnet, het verbeteren van het spoorwegnetwerk, .... Op 1 mei 1926 werd zijn ontslag aanvaard. Hij keerde terug naar Luik, waar hij aan de ULg werd aangesteld als gewoon hoogleraar. Hij doceerde er civiele techniek en hydraulica. Tot aan zijn emeritaat in 1964 was hij de promotor van de ontwikkeling van de civiele techniek aan de Universiteit van Luik.
Op 12 mei 1940 raakte hij gewond bij een ongeval tijdens de ontmanteling van een passerelle. Hij werd eerst naar een militair ziekenhuis in Berck-Plage (Frankrijk) gebracht, waarna hij naar Luik werd overgebracht. Hij bleef tot 7 juli 1940 in het Universitair Ziekenhuis van Luik.
Op 25 juli 1940 werd hij commissaris voor herstellingen en later tijdelijk directeur (12 maart 1942) van de Wateradministratie voor de Provincie Luik. In deze hoedanigheid creeërde hij een studiebureau dat zich bezighield met de reconstructie van de vernietigde infrastructuur. Hij nam ontslag uit zijn functies op 30 november 1944.
Hij was Decaan van de Faculteit Toegepaste Wetenschappen van 1929 tot 1930 en van 1945 tot 1946. Hij was van 7 oktober 1950 tot 30 september 1953 Rector van de Universiteit van Luik. Tijdens zijn rectoraat ontwikkelde hij een schema voor het nieuwe statuut van de rijksuniversiteiten en de wetenschappelijke staatsinstellingen. Dit schema werd sterk geamendeerd doorgevoerd in de wet van 28 april 1953. Een aantal voorstellen van Campus werden toch opgenomen in deze wet. Tijdens zijn rectoraat zetelde Campus in de administratieve raad van de Universitaire Stichting, van het NFWO en van het Interuniversitair Instituut voor Kernwetenschappen. Hij werd als Rector opgevolgd door Marcel Dubuisson. Na zijn rectoraat bleef hij nog twee jaar lid van de administratieve raad aan de ULg. Kort na rectoraat werd hij lid van de administratieve raad van het IWOCA (Instituut voor Wetenschappelijk Onderzoek in Centraal Afrika). Hij was van 1954 tot 1960 vice-voorzitter van deze instelling. In 1955 werd hij benoemd tot vice-president en op 1 juli 1957 tot president van de Universiteit Lovanium.
Hij was ook nauw betrokken bij verschillende commissies die ongevallen met bruggen en waterkeringen (dijken) onderzochten.
Hij werd op 9 juni 1956 corresponderend lid van de Académie royale des Sciences, des Lettres et des Beaux-Arts de Belgique en effectief lid op 2 juni 1962.
Hij was in 1968 voorzitter van de Société royale des Sciences de Liège. Daarnaast werd in 1950 verkozen tot lid van de Koninklijke Academie voor Overzeese Wetenschappen. In 1964 was hij hiervan voorzitter. Hij was ook lid van de Académie royale des sciences exactes, physiques et naturelles van Madrid (1954) en van de Poolse Academie voor wetenschappen (1960).
Hij ontving verschillende prijzen :

• de driejaarlijkse Montefiore prijs (1923)
  
• Charles Lemaireprijs voor de periode 1930-1932
  
• de Henri Hersent prijs (Société des Ingénieurs civils de France) voor de periode 1930-1935
  
• de gouden medaille van de Vereniging voor afgestudeerde ingenieurs aan de ULg (1937)
  
• de medaille van de Association française pour l'avancement des sciences in 1939
  
• de Coignet prijs van de Société des Ingénieurs civils de France
  
• de EXNER-medaille van de Union des industries autrichiennes te Wenen (1955)
  
• de jaarlijkste medaille van de Réunion Internationale des Laboratoires d'essais sur les matériaux et les constructions (1975).
  

Hij bekleedde aan de ULB de Francqui-leerstoel van 1951 tot 1952.
Hij ontving ere-doctoraten van de Ecole Polytechnique de Zürich (1951), van de Universiteit van Cambridge (1952) en van ULB (1965).
Hij overleed te Anderlecht op 20 april 1983.

Werken

In augustus-september 1954 bestudeerde hij in opdracht van het Ministerie van Koloniën, de mogelijkheden om de Lualaba-rivier in Kasongo en de Kongorivier in Stanleystad, Leopoldstad en Matadi te overbruggen. Hij bestudeerde in 1955 als voorzitter van een internationaal comité van experten de opbouw van een dam op de Inga-watervallen van de Congo-rivier.
Ook a zijn emeritaat bleef hij publiceren. In 1977 publiceerde hij: Contribution à l'étude des pièces fléchies dans le sol. Applications aux pieux et aux palplanches. Corrections et additions.

Publicaties

• Lijst met publicaties in: Jaumotte, André L, "Ferdinand Campus", In: Annuaire ARB, jaargang 1984, Brussel: ARB, p. 53-104.
  

Bibliografie

• Jaumotte, André L, "Ferdinand Campus", In: Nouvelle Biographie Nationale, vol. 2, p. 73-76.
• Jaumotte, André L., "Ferdinand Campus", In: Annuaire ARB, jaargang 1984, Brussel: ARB, p. 39-53.