Magnel, Gustave Paul Robert (1889-1955)

EnglishNederlandsfrançais

Burgerlijk bouwkundig ingenieur, geboren te Essen (Duitsland) op 15 september 1889 en overleden te Gent op 5 juli 1955.

Biografie

Gustaaf of Gustave Magnel werd geboren te Essen op 15 september 1889. Hij volgde middelbaar onderwijs aan het Atheneum van Oostende. In 1912 behaalde hij aan de Universiteit van Gent het diploma van burgerlijk bouwkundig ingenieur.
In 1913 huwde hij met met Amandine Ruyssen en had met haar twee zonen. In 1914 werkte hij voor een korte periode als assistent van professor Fr. Keelhoff aan de Universiteit van Gent. Bij de uitbraak van de Eerste Wereldoorlog vertrok hij naar Londen, waar hij ging werken voor de onderneming D.G. Sommerville. Aanvankelijk werkte hij hier tot 1917 als ingenieur, nadien tot 1919 als hoofdingenieur. Hij hield zich hier bezig met het ontwerpen en bouwen van betonnen schepen.
In 1919 werd hij werkleider aan het Laboratorium voor Weerstand aan de Universiteit van Gent. Daarnaast werd hij in 1920 voor de cursussen algebra en analytische geometrie repetitor aan de Universiteit van Gent. Hij bleef deze functie uitoefenen tot in 1925. In 1922 introduceerde hij aan de Universiteit van Gent het nieuwe vak Praktijk der berekening van gewapend beton. In 1926 organiseerde hij een laboratorium voor het onderzoek naar gewapend beton, dit laboratorium draagt momenteel zijn naam. In 1927 werd de cursus berekeningen voor gewapend beton opgenomen in het curriculum van de opleiding voor burgerlijk bouwkundig ingenieur. In 1927 werd hij benoemd tot docent, op 28 februari 1932 werd hij buitengewoon hoogleraar, op 29 oktober 1934 gewoon hoogleraar in ere-opzicht en op 12 juli 1937 gewoon hoogleraar aan de Universiteit van Gent. Hij doceerde van 1928 tot 1930 de cursus industriële architectuur en rationale mechanica.
In 1935 richtte hij Bureau Securitas op, later gekend onder de naam Bureau Seco. Opdrachtgevers en andere kunnen zich vrijwillig wenden tot dat bureau, dat toezicht uitoefend op ontwerp en uitvoering, waardoor verzekeringsmaatschappijen in staat en bereid zijn de burgerlijke verantwoordelijkheid van alle betrokken partijen te dekken. Tot het eind van zijn leven, was Magnel hiervan de grote bezieler. Hij was een gezaghebbend technisch raadsman van Bureau Seco.
In 1943 kreeg hij het verbod om te doceren. Gedurende de laatste maanden van de bezetting moest hij onderduiken om aan aanhouding te ontsnappen: hij verborg zich te Brussel en veranderde veiligheidshalve meerdere malen van verblijfsplaats.
Hij werd op 2 juni 1945 benoemd tot corresponderend lid van de Académie royale des Sciences, des Lettres et des Beaux-Arts de Belgique en tot effectief lid op 14 december 1946. Hij was daarnaast ook erelid van de Association des Ingénieurs sortis de Ecoles Spéciales de Liège en van de Association des Ingénieurs Docteurs de France. Hij was lid van de Koninklijke Vereniging van Ingenieurs en industriëlen, van de American Society of Civil Engineeers, van de American Concrete Institute, van de American Society for Testing Materials, van de Institute of Structural Engineers en beheerder van het Belgisch Instituut voor Normalisatie. Hij was ondervoorzitter van de Raad van Beheer van het NFWO. Hij was lid van de Raad van Beheer van het IWONL.
Hij ontving ook verschillende prijzen. Hij won de Charles Lemaireprijs van de Académie royale des Sciences, des Lettres et des Beaux-Arts de Belgique . Hij ontving ook de Grande Médaille de l'Association des Ingénieurs Docteurs de France en de Frank P. Brown Medal of the Franklin Institute of Philadelphia.
Hij was Commandeur in de Orde van St.-Sava (Joegoslavië) en Ridder in het Erelegioen. Hij was ook Grootofficier in de Orde van Leopold II en Officier in de Kroonorde.
Hij overleed te Gent op 5 juli 1955.

Werken

Vanaf 1914 was hij lid van de redactie van het tijdschrift van de Association des Ingénieurs sortis des Ecoles Spéciales de Gand. Hij publiceerde onder meer een bijdrage over de beschrijvende geometrie.
Aan zijn laboratorium voerde hij proeven uit ten behoeve van ministeries en andere overheidsorganen. Hij deed ook proeven voor particuliere bouwheren en voor aannemers. Met de inkomsten bouwde hij laboratorium verder uit.
Voor, tijdens en na de Tweede Wereldoorlog wijdde hij zich voornamelijk aan de studie en aan de verspreiding van het voorgespannen beton.
In zijn bijna 200 publicaties behandelde hij : invloedslijnen voor bogen, voor dooraande liggers en voor vierendeelliggers, proefondervindelijke bepaling van invloedlijnen, kromme liggers, sterkteberekening van doorsneden van gewapend beton, betontechnologie, slakkencement, controle en verzekering van bouwconstructies en wrijvingsverliezen in spankabels.
Hij ontwikkelde een eigen voorspanningssyteem gekenmerkt door geklasseerde draden door verankering van de draden met sandwichplaten en door voorspanning der draden twee aan twee. Het systeem werd onder de naam het systeem Blaton-Magnel gecommercialiseerd door een Brusselse aannemerinsfirma.

Cursussen
Hij publiceerde de cursus: La pratique du calcul du béton armé.

Publicaties

• Lijst met publicaties in: Campus, Ferdinand, "Gustave Magnel", In: Annuaire ARB, jaargang 1970, p. 15-39.
• Lijst met publicaties in: Riessauw, Félix, "Gustave Magnel", In: Liber memorialis, Universiteit Gent, 1960, p. 366-371.
• Archief in het VIOE (Onroerend Erfgoed) : (professor) Magnel, Gustave
  

Bibliografie

• Campus, Ferdinand, "Gustave Magnel", In: Annuaire ARB, jaargang 1970, p. 3-14.
• Riessauw, Félix, "Gustave Magnel", In: Biographie Nationale, vol. 35, kol. 556-559.
• Riessauw, Félix, "Gustave Magnel", In: Liber memorialis, Universiteit Gent, 1960, p. 364-366.
• Campus, Ferdinand, "Gustave Magnel", In: Florilège des Sciences en Belgique, vol. 2, Académie Royale de Belgique, Classe des Sciences, 1980, p. 415-422.
• Vandepitte, Daniël, "Gustave Magnel", in: Nationaal Biografisch Woordenboek, vol. 10, kol. 420-426.