Hauman, Lucien Léon (1880-1965)

EnglishNederlandsfrançais

Plantkundige, geboren te Elsene op 6 juli 1880 en overleden te Brussel op 16 september 1965.

Biografie

Hauman Lucien werd geboren te Elsene op 6 juli 1880, als zoon van een ingenieur en een advocate. Hij volgde Grieks-Latijn aan het Atheneum van Chimay. Nadien volgde hij les aan de Faculté des Sciences egronomiques de l'Etat te Gembloux. In 1901 studeerde hij hier af als landbouwkundig ingenieur. Na het behalen van zijn ingenieursdiploma ging hij aan het werk als assistent van Jules Bordet aan diens instituut.
In 1904 werd hij door de regering van de Republiek Argentinië gevraagd om een leerstoel te bekleden aan het Hogere Agranomisch Instituut te Buenos Aires. Hauman doceerde hier botanica, plantenfysiologie en microbiologie. Vanaf 1920 doceerde hij daarnaast ook aan de Universiteit van La Plata. In Argentinië deed hij aan onderzoek: zowel op het terrein, in laboratoria als in de bibliotheek.
Hij voerde ook heel wat botanische verkenningen uit in Argentinië, waarbij hij planten verzamelde en observeerde. Hij werd dan ook snel aangeworven als attaché aan het Museum voor Natuurgeschiedenis te Buenos Aires. In 1921 werd hij hier conservator. In 1926 bij het overlijden van Jean Massart keerde hij terug naar België en werd aangesteld als docent. Aan de ULB had hij een botanische tuin en verschillende serres tot zijn beschikking. Hierin gaf hij les of deed aan onderzoek.In 1928 promoveerde hij tot gewoon hoogleraar aan de ULB. Hij doceerde er onder meer algemene botanica en fysiologie van de planten. De Universiteit van Buenos Aires gaf hem de titel van ere-hoogleraar.
Vanaf 1930 was hij secretaris aan de Faculteit voor Wetenschappen aan de ULB. Hij was aan het begin van de Tweede Wereldoorlog voorzitter van deze Faculteit. Hij was daarnaast ook lid van het Administratieve Comité van de universiteit. Hij en het Administratieve Comité van de universiteit lagen in conflict met de Duitse bezetter. Hauman werd door de bezetter opgesloten in de citadel van Hoei. De universiteit zelf werd gesloten. Na de bevrijding zette hij zijn wetenschappelijke carrière verder.
In 1948 deed hij opnieuw een expeditie naar Congo. In 1949 werd hij uitgenodigd om te doceren op verschillende congressen in Argentinië. Hij ontving in dit jaar ook een eredoctoraat van de Universiteit van Buenos Aires.
In 1950 werd hij toegelaten tot het emeritaat.
Hij werd op 15 december 1927 corresponderend lid van de Académie royale des Sciences, des Lettres et des Beaux-Arts de Belgique , op 15 december 1931 effectief lid en in 1946 directeur van de Klasse Wetenschappen.
In 1936 werd hij geassocieerd lid van de Klasse natuurwetenschappen en geneeskunde aan het Koninklijke Academie voor Koloniale Wetenschappen. In 1954 werd hij effectief lid en in 1958 werd hij voorzitter van de Klasse natuurwetenschappen en geneeskunde. In 1906 werd hij lid van de Société royale de botanique de Belgique en in 1933 en 1934 werd hiervan voorzitter. Hij was hiervan secretaris van 1947 en 1948.
Hij won de Tienjaarlijkse prijs voor plantkunde. In 1920 won hij de Croicy prijs van de Parijse Academie. In hetzelfde jaar won hij de François Crépin prijs en in 1935 de Léo Errera prijs.

Hij overleed te Brussel op 16 september 1965.

Werken

In Argentinië deed hij onderzoek naar plantenziektes bij geteelde planten. Hij beschreef ook een reeks van deze parasieten, onder meer de Mucor stolonifer op de Ipomea batatas.
Hij schreef de eerste volumes van de Catalogue des Phanérogames de l'Argentine.
Bij zijn terugkeer naar België deed hij aanvankelijk nog onderzoek naar de flora van Argentinië. Zijn aandacht verschoof echter snel naar de flora van Congo, de Belgische kolonie.
Hij participeerde aan de redactie van Flore du Congo, een project dat werd gesuperviseerd door het INEAC - NILCO.
In 1932 was er de Belgische wetenschapsmissie naar de Ruwenzori, georganiseerd op initiatief van de Belgische Alpenclub met Hauman die er de etagezonering van de plantengroei beschreef.
In 1934 verscheen de Catalogue des Ptéridophytes et Phanérogames de la flore belge.
Tussen 1942 en 1964 bestudeerde en beschreef hij 22 plantenfamilies en 125 soorten.

Wetenschapsgeschiedenis
Hij schreef 27 biografieën van Belgische plantkundigen en andere wetenschappers uit de 19de eeuw.

Publicatie van cursussen
In 1910 publiceerde hij Botanica, een basiswerk voor zijn onderwijs.

Publicaties

• Lijst met publicaties in: Homès, Marcel, "Hauman Lucien", In: Annuaire ARB, jaargang 1986, p. 30-58.
  

Bibliografie

• Homès, Marcel, "Hauman Lucien", In: Annuaire ARB, jaargang 1986, p. 3-30.
• Balle, Simonne, "Hauman Lucien", In: Biographie Nationale, vol. 44, kol. 605-615.