Duchesne, Jules Charles Gérard Léon (1911-1984)

From Bestor_NL
Revision as of 11:56, 28 February 2012 by Wendy (talk | contribs) (→‎Biografie)
Jump to: navigation, search

Scheikundige gespecialiseerd in de moleculaire spectroscopie, geboren te Seraing op 1 december 1911 en overleden te Luik op 22 oktober 1984.

Biografie

Jules Duchesne werd geboren te Seraing op 1 december 1911. Hij volgde Grieks-Latijn aan het Atheuneum van Seraing. De familie Duchesne vestigde zich in Luik wanneer Jules Duchesne ging studeren aan de Universiteit van Luik. In 1937 behaalde hij aan de Universiteit van Luik zijn licentiaat in de natuurwetenschappen, sectie scheikunde. Op dat moment had hij al 6 publicaties over infrarode spectroscopie van individuele moleculen op zijn naam staan. Hij vervolledigde zijn dienstplicht in 1938 en werd onmiddellijk nadien aspirant-onderzoeker aan het NFWO. Hij vertrok naar Londen naar het Imperial College om de lessen te volgen van William Penney. Na drie maanden werd hij opnieuw onder de wapenen geroepen en nam deel aan de 18-daagse veldtocht.[1] Hij slaagde erin om aan het krijgsgevangenschap te ontsnappen. In 1941 promoveerde hij tot doctor in de wetenschappen, groep scheikunde.[2] Hij werd in hetzelfde jaar ook aangesteld als navorser aan het NFWO. In 1943 werd hij aan het NFWO bevoegd verklaard navorser.[3]
Op 25 mei 1944 behaalde hij zijn aggregaat voor het hoger onderwijs. Tijdens de Tweede Wereldoorlog was hij lid van het verzet. Hij werd zwaargewond gevangen genomen. Na de oorlog ontving hij het Croix belge du Prisonnier politique.[4] In 1951 ontving hij de verzetsmedaille en in 1952 het Oorlogskruis met bronzen leeuw.[5]
Hij was van 1945 tot 1946 assistent aan de Universiteit van Luik. In 1946 werd hij docent aan de Universiteit van Luik. Aan het NFWO was hij van 1945 tot 1951 geassocieerd onderzoeker.[6] Hij werd aan de Universiteit van Luik ook titularis van de leerstoel structuur van de materie en hoofd van het Laboratorium voor Atoom- en moleculefysica. In 1953 werd hij directeur van het Laboratorium voor Spectroskopie van de Radiofrekwenties. In 1959 werd hij gewoon hoogleraar aan de Universiteit van Luik.[7] Hij was van 1971 tot 1979 lid van de Administratieve Raad van de Universiteit van Luik.[8]
In 1982 werd hij toegelaten tot het emeritaat.[9]
Hij werd op 8 december 1956 corresponderend lid van de Académie royale des Sciences, des Lettres et des Beaux-Arts de Belgique , effectief lid op 11 december 1965, in 1970 vice-voorzitter van de Klasse Wetenschappen en in 1971 voorzitter van de Klasse Wetenschappen. Daarnaast was hij binnen de Academie ook lid van de Administratieve Commissie.[10] Hij werd in 1964 stichtend voorzitter van het Nationaal Comité voor Biofysica. In 1975 werd hij verkozen tot lid van het Nationaal Comité voor Logica, geschiedenis en filosofie der wetenschappen.
Vanaf 1947 was hij lid van de Société royale des Sciences de Liège. Hij was van 1975 tot 1980 vice-voorzitter van de Commissie Natuurkunde aan het NFWO.[11] In het buitenland was hij : erelid van de Accademia Teatina per la Scienze (Chieti-Italië), erelid van de Akademie der Abruzzen voor Wetenschappen en Kunsten van de Italiaanse Republiek, lid van de Accademia Tiberina en lid van de Raad van Beheer van de "Société de Chimie-Physique de France".[12]
Hij won ook verschillende prijzen: de Jan Stasprijs, de Agathon De Potterprijs en de Adolphe Wetrems-prijs. Hij werd ook twee keer laureaat ARB.
Hij was van 1947 tot 1948 titularis van de Francqui-leerstoel aan de ULB. Hij won op 23 juni 1961 de Francqui-prijs. Door de Francqui-stichting werd er ook een gouden medaille aan Duchesne toegekend.[13] In 1970 won hij de NFWO-medaille.[14]
Hij ontving eredoctoraten van de Universiteiten van Nice (1973), Poitiers (1974) en van het Institut de Physique de l’Université Libre Internationale G.Galilei (Pescara, Italië) (1980).[15]
Hij werd in 1967 Commandeur in de Leopoldsorde. In 1973 werd hij Grootofficier in de Kroonorde en in 1982 in de Leopoldsorde.[16]
Hij overleed te Luik op 22 oktober 1984.

Werken

Hij bestudeerde de dynamische gedragingen van moleculen en duidde de rol aan van moleculaire trillingen op het niveau van de chemische reactie. Dit onderzoek resulteerde in 1950 tot de publicatie van La théorie de la photo-activation infra-rouge.
Hij deed ook onderzoek naar de eigenschappen van de vaste stof (aggregatietoestand).[17]
In 1955 ontdekte hij de piëzo-elektrische eigenschappen van DNA. Tijdens observaties onderscheidde hij in 1960 het halfgeleider-karakter van nucleïnezuren.[18]
Hij boog zich vanaf 1957 over de eigenschappen van stikstofdioxide. Hij presenteerde hierover aan de Academie de publicatie: La molecule de N2O4 et un nouveau type de liaison chimique’.[19]
In 1964 werden te Luik de vrije radicalen ontdekt in meteorieten. Duchesne was een erkend specialist van koolstofhoudende gesteenten. Hij werd dan ook door NASA uitgekozen om de maanmonsters van de ruimtemissies van Apollo 11 en 12 te bestuderen.[20]
Vanaf 1975 bleef hij publicaties schrijven over atomaire fysica en moleculaire biofysica, maar met een uitbreiding naar medische onderwerpen.

Filosofische werken
Hij schreef ook het werk: Science et espérance waarin hij reflecteerde over de universaliteit van de wetten van de natuur.[21]

Publicaties

  • Lijst met publicaties in: Bruylants, Albert, "Jules Duchesne", In: Annuaire ARB, jaargang 1987, p. 107-147.


Bibliografie

  • Bruylants, Albert, "Jules Duchesne", In: Annuaire ARB, jaargang 1987, p. 79-107.
  • Jaumotte, André L., "Jules Duchesne", In: Nouvelle Biographie Nationale, vol.8, p. 119-121.


Nota’s

  1. ↑ Jaumotte, André L., "Jules Duchesne", In: Nouvelle Biographie Nationale, vol.8, p. 119.
  2. ↑ Jaumotte, André L., "Jules Duchesne", In: Nouvelle Biographie Nationale, vol.8, p. 120.
  3. ↑ "CV Jules Duchesnes voor de Francqui-prijs", geconsulteerd op 30/03/2011 om 10u30.
  4. ↑ Jaumotte, André L., "Jules Duchesne", In: Nouvelle Biographie Nationale, vol.8, p. 120.
  5. ↑ Bruylants, Albert, "Jules Duchesne", In: Annuaire ARB, jaargang 1987, p. 102.
  6. ↑ Jaumotte, André L., "Jules Duchesne", In: Nouvelle Biographie Nationale, vol. 8, p. 120.
  7. ↑ "CV Jules Duchesnes voor de Francqui-prijs", geconsulteerd op 30/03/2011 om 10u30.
  8. ↑ Bruylants, Albert, "Jules Duchesne", In: Annuaire ARB, jaargang 1987, p. 99.
  9. ↑ Bruylants, Albert, "Jules Duchesne", In: Annuaire ARB, jaargang 1987, p. 100.
  10. ↑ Bruylants, Albert, "Jules Duchesne", In: Annuaire ARB, jaargang 1987, p. 101.
  11. ↑ Bruylants, Albert, "Jules Duchesne", In: Annuaire ARB, jaargang 1987, p. 105-106.
  12. ↑ "CV Jules Duchesnes voor de Francqui-prijs", geconsulteerd op 30/03/2011 om 10u30.
  13. ↑ Jaumotte, André L., "Jules Duchesne", In: Nouvelle Biographie Nationale, vol.8, p. 120.
  14. ↑ Bruylants, Albert, "Jules Duchesne", In: Annuaire ARB, jaargang 1987, p. 103.
  15. ↑ Bruylants, Albert, "Jules Duchesne", In: Annuaire ARB, jaargang 1987, p. 100.
  16. ↑ Bruylants, Albert, "Jules Duchesne", In: Annuaire ARB, jaargang 1987, p.102.
  17. ↑ Jaumotte, André L., "Jules Duchesne", In: Nouvelle Biographie Nationale, vol. 8, p. 120.
  18. ↑ Bruylants, Albert, "Jules Duchesne", In: Annuaire ARB, jaargang 1987, p. 90.
  19. ↑ Bruylants, Albert, "Jules Duchesne", In: Annuaire ARB, jaargang 1987, p. 83.
  20. ↑ Jaumotte, André L., "Jules Duchesne", In: Nouvelle Biographie Nationale, vol. 8, p. 120.
  21. ↑ Jaumotte, André L., "Jules Duchesne", In: Nouvelle Biographie Nationale, vol. 8, p. 121.
Retrieved from "https://www.bestor.be/wiki_nl/index.php?title=Duchesne,_Jules_Charles_Gérard_Léon_(1911-1984)&oldid=8439"