Bureau, Florent-Joseph (1906-1999)
Wiskundige en natuurkundige, geboren te Jemeppe-sur-Sambre op 17 december 1906 en overleden te Ukkel op 28 juni 1999.
Biografie
Florent Bureau werd geboren te Jemeppe-sur-Sambre op 17 december 1906. Hij was de zoon van een spoorwegarbeider. Hij volgde lager middelbaar onderwijs aan de Rijksschool van Fleurus en vervolledigde zijn middelbare opleiding aan het Koninklijk Atheneum van Namen. Hij studeerde ingenieurswetenschappen aan de Universiteit van Luik en behaalde in 1927 het kandidatuursdiploma. Nadien koos hij voor de richting metallurgie. In 1929 promoveerde hij tot doctor in de natuurkunde en de wiskunde. Dankzij het winnen van de reisbeurzen wedstrijd in 1929 studeerde hij van 1929 tot 1930 in Parijs. Hij won ook een universitaire wedstrijd waardoor hij in Berlijn, Kopenhagen en Rome lessen kon volgen.
In 1932 werd hij benoemd tot repetitor voor de cursus wiskundige analyse en wiskunde in de licenties fysica. In 1933 werd hij geaggregeerde voor het hoger onderwijs aan de Universiteit van Luik. In 1934 werd hij titularis van de cursussen algebra en theorie van de determinanten en vanaf 1936 van de analytische mechanica.[1] Hij werd door Théophile Ernest De Donder uitgenodigd om zijn werk te komen presenteren aan de ULB en aan het Institut des Hautes Etudes de Belgique (1936 en 1937).
Tussen 1935 en 1975 doceerde hij aanvullingen van de wiskunde aan natuurkundigen, algebra en theorie van de determinanten, analytische mechanica, mathematische fysica en hogere analyse.[2] In 1938 was hij gepromoveerd tot gewoon hoogleraar aan de Universiteit van Luik. Tijdens de Duitse inval in België vluchtte hij naar Frankrijk, maar keerde terug na de Belgische capitulatie.
In 1950 werd hij uitgenodigd door het Collège de France, het Institute for Advanced Studies (Princeton) en de universiteiten van Maryland en New York. In 1951 bezocht hij de universiteiten van Pisa, Napels en Rome. In 1953 was hij Fullbright Grantee. Van 1953 tot 1954 verbleef hij aan de Universiteit van Chicago en van 1955 tot 1956 aan de Universiteit van Duke. Vanaf 1956 was hij titularis van de leerstoel Hoge Analyse aan de Universiteit van Luik. Hij werd toegelaten tot het emeritaat in 1976.
Hij werd op 15 december 1939 corresponderend lid van de Académie royale des Sciences, des Lettres et des Beaux-Arts de Belgique , lid op 15 december 1944 en directeur van de Klasse Wetenschappen in 1953. Hij was ook lid van het Nationaal Comité voor wiskunde.
Hij was secretaris van het Belgisch Centrum voor Wiskundig Onderzoek, lid van de Raad van Beheer van het Centre Universitaire de l'Etat in Bergen. Hij was voorzitter van de eerste commissie van het NFWO.
In 1934 was hij Laureaat van de Prijs van de vrienden van de Universiteit van Luik. In 1935 werd hij samen met Jacques van Mieghem laureaat ARB met het werk: Essai sur l’intégration des équations linéaires aux dérivées partielles. In 1936 won hij de Agathon De Potterprijs. Hij ontving in 1952 als eerste wiskundige de Francqui-prijs, hij bleef de enige tot in 1988.
Hij ontving het Ridderkruis in de Orde van Leopold II. Hij was Grootofficier in de Leopoldsorde en in de Kroonorde.
Hij overleed te Ukkel op 28 juni 1999.[3]
Werken
In 1935 publiceerde hij zijn eerste werken over de hyperbolische differentiaalvergelijkingen. Deze veralgemenen de vergelijking van de voortplanting van akoestische of elektromagnetische golven. Zijn onderzoek bouwde verder op een methode geïntroduceerd door Jacques Hadamard. Bureau’s werk hierrond werd veelvuldig geciteerd en gebruikt in referentiewerken over partiële differentiaalvergelijkingen. Hij paste zijn methoden toe op talloze problemen uit de fysica, zoals de voortplanting van lichtgolven in kristallijne milieus, de golfmechanica van het elektron en de lineaire theorie van de viskeuze, licht samendrukbare vloeistoffen.
Hij bestudeerde ook de niet-lineaire differentiaalvergelijkingen in het complex veld. Zijn eerste onderzoek op dit domein was zijn aggegratieproefschrift aan de Universiteit van Luik. Hij bestudeerde ook de vergelijkingen van Painlevé. Bureau vereenvoudigde en ontwikkelde deze benadering vanaf de jaren ’60 en verkreeg belangrijke resultaten voor de derde-orde differentiaalvergelijkingen en voor de stelsels van vergelijkingen. Henri-Georges Garnir was een leerling van Florent Bureau.
Cursussen
De aanvullingen die hij doceerden, resulteerden in de publicatie van een Cinématique en een Calcul vectoriel et tensoriel.[4]
Publicaties
- Lijst met publicaties in: Mawhin, Jean,"Florent J.Bureau", In: Annuaire ARB, 2002, p. 19-27.
Bibliografie
- Mawhin, Jean, "Florent J. Bureau", In: Annuaire ARB, 2002, p. 1-27.
- Mawhin, Jean, "De wiskunde", in: Robert Halleux, Geert Vanpaemel, Jan Vandersmissen en Andrée Despy-Meyer (red.), Geschiedenis van de wetenschappen in België 1815-2000, Brussel: Dexia/La Renaissance du livre, 2001, vol. 1, p. 73-74.
- Mawhin, Jean, "Florent J. Bureau", In: Nouvelle Biographie Nationale, vol. 8, 2005, p. 48-52.
Nota’s
- ↑ Mawhin, Jean, "Florent J. Bureau", In: Nouvelle Biographie Nationale, vol. 8, 2005, p. 48-52.
- ↑ Mawhin, Jean, "De wiskunde", in: Robert Halleux, Geert Vanpaemel, Jan Vandersmissen en Andrée Despy-Meyer (red.), Geschiedenis van de wetenschappen in België 1815-2000, Brussel: Dexia/La Renaissance du livre, 2001, vol. 1, p. 74.
- ↑ Mawhin, Jean, "Florent J. Bureau", In: Nouvelle Biographie Nationale, vol.8, 2005, p. 48-52.
- ↑ Mawhin, Jean, "De wiskunde", in: Robert Halleux, Geert Vanpaemel, Jan Vandersmissen en Andrée Despy-Meyer (red.), Geschiedenis van de wetenschappen in België 1815-2000, Brussel: Dexia/La Renaissance du livre, 2001, vol. 1, p. 73-74.
