Bruylants, Pierre Joseph Marie Louis (1885-1950)

From Bestor_NL
Revision as of 13:20, 30 September 2014 by Bestor (talk | contribs)
Jump to: navigation, search

Scheikundige, geboren te Leuven op 9 juli 1885 en overleden te Winksele op 9 maart 1950. Zoon van Gustave Bruylants.

Biografie

Bruylants behaalde in 1908 zijn doctoraat bij professor Paul Henry aan de Universiteit van Leuven. Zijn proefschrift behandelde de cyclische trimethyleenverbindingen. Dankzij een studiebeurs kon Bruylants zich aan het Polytechnicum van Aken verder bekwamen in de electrochemie. Hij publiceerde er een werk over de snelle electrolytische dosering van kobalt. In de herfst van 1909 bekwaamde hij zich in de gravimetrie van gassen bij Philippe A.Guye in Genève.[1] In 1911 stelde de Universiteit van Leuven hem aan op de leerstoel fysische chemie en nadien ook de algemene scheikunde (1913). Bruylants gaf les aan studenten van meerdere faculteiten.[2] In augustus 1913 werd hij bevorderd tot buitengewoon hoogleraar aan de Faculteit Wetenschappen en enkele jaren later tot gewoon hoogleraar. [3] In 1918 werd hij titularis van de cursus algemene scheikunde.[4] Hij reorganiseerde het praktisch en het theoretisch onderwijs van de algemene chemie. Tegelijkertijd deed hij met zijn studenten promotie-onderzoek over het atoomgewicht van selenium en de reactie van nitrilen met de Grignard reagens.[5] Dankzij Bruylants werd aan de Universiteit van Leuven een leerstoel macromoleculaire scheikunde opgericht. Die werd later toegewezen aan zijn leerling Georges Smets. Deze oprichting getuigt van het feit dat hij toekomstgericht nadacht over de synthesepolymeren zowel op industrieel als fundamenteel niveau.[6] Hij droeg in 1942 de leerstoel algemene scheikunde over aan zijn zoon Albert Bruylants.[7]


Naast zijn academische carrière was hij ook actief in de industrie. Hij werd benoemd tot directeur van het onderzoekslaboratorium van Gevaert. Hij droeg hier bij tot de creatie van emulsies die de kleurenfotografie mogelijk maakten.[8] Hij had ook goede contacten met de Tiense Suikerraffinaderij.[9]


Bruylants werd in 1923 corresponderend lid van de Académie royale des Sciences et Belles-Lettres de Bruxelles, vervolgens in 1935 gewoon lid en in 1943 directeur van de Klasse Wetenschappen. Daarnaast was hij in 1929 voorzitter van de Société chimique de Belgique. In 1937 werd hij lid van de Nationale Raad voor Scheikunde. Bruylants was erelid van de Société de chimie industrielle de France en ere-voorzitter van de Chemici Lovanienses.[10] Hij maakte ook deel uit van de de Conseil de Chemie Solvay. [11] Hij was vanaf de oprichting lid van de derde wetenschappelijke commissie van het NFWO.[12]


Werken

Nog voor zijn doctoraat maakte Bruylants een persoonlijke studie met de apparatuur van zijn vader over het spectroscopisch verschil tussen aldehyden en ketonen. Zijn doctoraat behandelde de cyclische trimethyleenbromide. Na zijn doctoraat publiceerde hij verschillende studies over onder andere de bereiding van trimethyleenbromide en glutaarpinacon. Hij werkte samen met Paul Putzeys voor het bepalen van het exact atoomgewicht van selenium via seleenwaterstof.[13]


Vanaf 1920 ging zijn aandacht volledig uit naar de organische chemie. Hij schreef meer dan tweehonderd publicaties over dit onderwerp.[14] Voortbouwend op zijn proefschrift onderzocht hij een groot aantal gesubstitueerde derivaten van cyclopropaan met koolwaterstoffen, halogeenethers, alkoholen, ketonen, zuren in vergelijking met hun rechtlijnige isomeren. Deze laatste reactie leidde hem naar het onderzoek over vooral onverzadigde nitrilen: alfa-gecholoreerde en alfa-gemethyleerde nitrilen, de thermochemische studie van buteennitrilen, de synthese van crotonnitrile en epoxynitrilen. Hij onderzocht vooral de functionaliteit van het CN-radicaal en zijn interactie met de dubbele binding in het molecule te bepalen en deze moleculen te isoleren aan de hand van de bromeringssnelheid. Nitrilen zijn belangrijk voor de synthese van andere organische verbindingen (amiden, carboxylzuren, amines en ketonen) en voor de wijziging of verlenging van de C-keten.[15] Hij schreef een belangrijke bijdrage over nitrilen in het Traité de Chimie organique van V. Grignard,[16] getiteld: Les Nitriles, Carbylamines et Amidines.[17]


Daarnaast interesseerde Bruylants zich voor amiden en ketonen: de refractometrie van verzadigde nitrilen en n-methylketonen, de spectroscopie en de kristallografie van alfa-oxyamiden en nieuw gesynthetiseerde amiden. Ook bestudeerde hij de radioactiviteit, waarbij hij diverse fysico-chemische methoden toepaste. Hij maakte ook kinetische studies over katalayse.


Cursussen
Ter voorbereiding van zijn lessen schreef hij een vierdelige cursus Traité élémentaire de chimie.[18] Daarnaast stelde hij in 1945 samen met André Van Dormael, zijn leerling en opvolger bij Gevaert, cursussen op: Constitution et coloration en Les cyanines.[19] In 1928 won hij de Tienjaarlijkse prijs voor scheikunde en de Tienjaarlijkse Prijs voor Natuurkunde voor de periode 1919-1928.[20] Er werd ook een prijs naar hem genoemd. Deze Pierre Bruylants Prijs wordt uitgereikt door de Chemici Lovanienses.


Publicaties


Bibliografie


Nota’s

  1. ↑ Balduck, Paul "Biografie Pierre Bruylants (1885-1950)", in: Website KVCV Galerij van de Belgische Scheikundigen sectie historiek.
  2. ↑ Nasielski, Jacques,"De organische scheikunde", in:Robert Halleux, Geert Vanpaemel, Jan Vandersmissen en Andrée Despy-Meyer (red.), Geschiedenis van de wetenschappen in België 1815-2000, Brussel: Dexia, 2001, vol. 2, p.179.
  3. ↑ Balduck, Paul, "Biografie Pierre Bruylants (1885-1950)", in: Website KVCV Galerij van de Belgische Scheikundigen sectie historiek.
  4. ↑ Deelstra, Hendrik,"De scheikunde aan de universiteiten en hogescholen", In: Robert Halleux, Geert Vanpaemel, Jan Vandersmissen en Andrée Despy-Meyer (red.), Geschiedenis van de wetenschappen in België 1815-2000, Brussel: Dexia/La Renaissance du livre, 2001, vol. 1, p. 176.
  5. ↑ Un peu d’histoire, Website UCL, école de chimie, geconsulteerd op 06/10/2010 om 10u.
  6. ↑ Nasielski, Jacques, "De organische scheikunde", in:Robert Halleux, Geert Vanpaemel, Jan Vandersmissen en Andrée Despy-Meyer (red.), Geschiedenis van de wetenschappen in België 1815-2000, Brussel: Dexia, 2001, vol. 2, p.179.
  7. ↑ Nasielski, Jacques, "De organische scheikunde", in:Robert Halleux, Geert Vanpaemel, Jan Vandersmissen en Andrée Despy-Meyer (red.), Geschiedenis van de wetenschappen in België 1815-2000, Brussel: Dexia, 2001, vol. 2, p.193.
  8. ↑ Nasielski, Jacques, "De organische scheikunde", in:Robert Halleux, Geert Vanpaemel, Jan Vandersmissen en Andrée Despy-Meyer (red.), Geschiedenis van de wetenschappen in België 1815-2000, Brussel: Dexia, 2001, vol. 2, p.180.
  9. ↑ Balduck, Paul, "Biografie Pierre Bruylants (1885-1950)", in: Website KVCV Galerij van de Belgische Scheikundigen sectie historiek.
  10. ↑ Van Dormael, A., "Bruylants Pierre", in : Biographie Nationale, vol. 33, kol. 133.
  11. ↑ Balduck, Paul, "Biografie Pierre Bruylants (1885-1950)", in: Website KVCV Galerij van de Belgische Scheikundigen sectie historiek.
  12. ↑ Nasielski, Jacques, "De organische scheikunde", in:Robert Halleux, Geert Vanpaemel, Jan Vandersmissen en Andrée Despy-Meyer (red.), Geschiedenis van de wetenschappen in België 1815-2000, Brussel: Dexia, 2001, vol. 2, p.179.
  13. ↑ Balduck, Paul,"Biografie Pierre Bruylants (1885-1950)", in: Website KVCV Galerij van de Belgische Scheikundigen sectie historiek.
  14. ↑ Van Tiggelen, A., Notice sur Pierre Bruylants, 1964, p. 5. geconsulteerd op 06/10/2010 om 10u.
  15. ↑ Balduck, Paul, "Biografie Pierre Bruylants (1885-1950)", in: Website KVCV Galerij van de Belgische Scheikundigen sectie historiek.
  16. ↑ Van Dormael, A.,"Bruylants Pierre", in :Biographie Nationale, vol. 33, kol. 133.
  17. ↑ Nasielski, Jacques"De organische scheikunde", in:Robert Halleux, Geert Vanpaemel, Jan Vandersmissen en Andrée Despy-Meyer (red.), Geschiedenis van de wetenschappen in België 1815-2000, Brussel: Dexia, 2001, vol. 2, p.179.
  18. ↑ Balduck, Paul, "Biografie Pierre Bruylants (1885-1950)", in: Website KVCV Galerij van de Belgische Scheikundigen sectie historiek.
  19. ↑ Nasielski, Jacques, "De organische scheikunde", in:Robert Halleux, Geert Vanpaemel, Jan Vandersmissen en Andrée Despy-Meyer (red.), Geschiedenis van de wetenschappen in België 1815-2000, Brussel: Dexia, 2001, vol. 2, p.187.
  20. ↑ Balduck, Paul, "Biografie Pierre Bruylants (1885-1950)", in: Website KVCV Galerij van de Belgische Scheikundigen sectie historiek.
Retrieved from "https://www.bestor.be/wiki_nl/index.php?title=Bruylants,_Pierre_Joseph_Marie_Louis_(1885-1950)&oldid=12706"