Bruylants, Pierre Joseph Marie Louis (1885-1950)

EnglishNederlandsfrançais

Scheikundige, geboren te Leuven op 9 juli 1885 en overleden te Winksele op 9 maart 1950.

Biografie

Pierre Bruylants werd geboren te Leuven op 9 juli 1885 als zoon van Gustave Bruylants. In 1908 vervolledigde hij zijn doctoraat bij professor Paul Henry. Dankzij een studiebeurs studeerde hij electrochemie aan het Polytechnicum van Aken. Hij publiceerde een werk over de snelle electrolytische dosering van kobalt. In de herfst van 1909 bekwaamde hij zich in de gravimetrie van gassen bij Philippe A.Guye in Genève.
In 1911 werd hij belast met het onderwijs van de fysische chemie en in 1913 van de algemene scheikunde aan de studenten van meerdere faculteiten aan de Universiteit van Leuven. In augustus 1913 werd hij benoemd tot buitengewoon hoogleraar aan de Faculteit Wetenschappen, enkele jaren later tot gewoon hoogleraar. In 1918 werd hij titularis van de cursus algemene scheikunde. Hij reorganiseerde het praktisch en het theoretisch onderwijs van de algemene chemie. Tegelijkertijd deed hij met zijn studenten promotieonderzoek over het atoomgewicht van selenium en de reactie van nitrilen met de Grignard reagens. Dankzij Pierre Bruylants werd aan de Universiteit van Leuven een leerstoel macromoleculaire scheikunde opgericht, deze werd later toegewezen aan zijn leerling Georges Smets. Deze oprichting getuigt van het feit dat hij toekomstgericht nadacht over de synthesepolymeren zowel op industrieel als fundamenteel niveau. Hij droeg in 1942 de leerstoel algemene scheikunde over aan zijn zoon Albert Bruylants.
Naast zijn academische carrière was hij ook actief in de industrie. Hij werd benoemd tot directeur van het onderzoekslaboratorium van Gevaert. Hij droeg hier bij tot de creatie van emulsies die de kleurenfotografie mogelijk maakten. Hij had ook goede contacten met de Tiense Suikerraffinaderij.
Hij overleed te Winksele op 9 maart 1950.
Hij werd in 1923 corresponderend lid van de Académie royale des Sciences et Belles-Lettres de Bruxelles, in 1935 gewoon lid en in 1943 directeur van de Klasse Wetenschappen. Daarnaast was hij in 1929 voorzitter van de Société chimique de Belgique. In 1937 werd hij lid van de Nationale Raad voor Scheikunde. Hij was erelid van de Société de chimie industrielle de France en ere-voorzitter van de Chemici Lovanienses. Hij maakte ook deel uit van de de Conseil de Chemie Solvay.
Hij was vanaf de oprichting lid van de derde wetenschappelijke commissie van het NFWO.

Werken

Nog voor zijn doctoraat maakte hij een persoonlijke studie met de apparatuur van zijn vader over het spectroscopisch verschil tussen aldehyden en ketonen. Zijn doctoraat behandelde de cyclische trimethyleenbromide. Na zijn doctoraat publiceerde hij verschillende studies over onder andere de bereiding van trimethyleenbromide en glutaarpinacon. Hij werkte samen met Paul Putzeys voor het bepalen van het exact atoomgewicht van selenium via seleenwaterstof.
Vanaf 1920 ging zijn aandacht volledig uit naar de organische chemie. Hij schreef meer dan 200 publicaties over dit onderwerp.
Voortbouwend op zijn proefschrift onderzocht hij een groot aantal gesubstitueerde derivaten van cyclopropaan met koolwaterstoffen, halogeenethers, alkoholen, ketonen, zuren in vergelijking met hun rechtlijnige isomeren. Deze laatste reactie leidde hem naar het onderzoek over vooral onverzadigde nitrilen: alfa-gecholoreerde en alfa-gemethyleerde nitrilen, de thermochemische studie van buteennitrilen, de synthese van crotonnitrile en epoxynitrilen. Hij onderzocht vooral de functionaliteit van het CN-radicaal en zijn interactie met de dubbele binding in het molecule te bepalen en deze moleculen te isoleren aan de hand van de bromeringssnelheid. Nitrilen zijn belangrijk voor de synthese van andere organische verbindingen (amiden, carboxylzuren, amines en ketonen) en voor de wijziging of verlenging van de C-keten. Hij schreef een belangrijke bijdrage over nitrilen in het Traité de Chimie organique van V. Grignard, getiteld:Les Nitriles, Carbylamines et Amidines.
Daarnaast interesseerde hij zich voor amiden en ketonen: de refractometrie van verzadigde nitrilen en n-methylketonen, de spectroscopie en de kristallografie van alfa-oxyamiden en nieuw gesynthetiseerde amiden. Ook bestudeerde hij de radioactiviteit, waarbij hij diverse fysico-chemische methoden toepaste. Hij maakte ook kinetische studies over katalayse.

Cursussen
Ter voorbereiding van zijn lessen schreef hij een vierdelige cursus Traité élémentaire de chimie. Daarnaast stelde hij in 1945 samen met André Van Dormael, zijn leerling en opvolger bij Gevaert, cursussen op: Constitution et coloration en Les cyanines.
Hij won in 1928 de Tienjaarlijkse prijs voor scheikunde en de Tienjaarlijkse Prijs voor Natuurkunde voor de periode 1919-1928. Er werd ook een prijs naar hem genoemd. Deze Pierre Bruylants Prijs wordt uitgereikt door de Chemici Lovanienses.

Publicaties

• Lijst met publicaties catalogus KBR geconsulteerd op 06/10/2010 om 16u15.
• Lijst met publicaties Catalogus Ugent geconsulteerd op 06/10/2010 om 16u20.

Bibliografie

• Foto van Pierre Bruylants
• Mund, W. Eloge Academique du Professeur Pierre Bruylants op 9 mei 1950
• Van Tiggelen, A. Notice sur Pierre Bruylants in 1964.
• Balduck, Paul "Biografie Pierre Bruylants (1885-1950)", In: Website KVCV Galerij van de Belgische Scheikundigen sectie historiek
• Van Dormael, A. "Bruylants Pierre", In :Biographie Nationale, vol. 33, kol. 133.