Difference between revisions of "Vlaams Instituut voor de Zee"

Revision as of 12:57, 24 August 2016

Vlaams Instituut voor de zee

[ FR]

Vlaams Instituut voor de zee

[ FR]

 [[file: |right|270px|thumb| Gilsons station. Zaal van de proefbassins, 1914. Bron: Gilson, Gustave, Le musée d'histoire naturelle moderne.]]

[[file: |right|270px|Bron: Gilson, Gustave, Le musée d'histoire naturelle moderne. Sa mission, son organisation, ses droits, Brussel, 1914.]] Marien onderzoekslaboratorium, opgericht door Gustave Gilson, in 1927.

1999 -	Vlaams Instituut voor de Zee (VLIZ)
1970 - 1999	Instituut voor Zeewetenschappelijk Onderzoek (IZWO)
1927-1967	Zeewetenschappelijk Instituut (ZWI) - Institut d’études maritimes

Historiek

]]

“Enkel de oprichting van een permanente instelling aan zee kan tegemoet komen aan de noden die de continue studie van het mariene milieu met zich meebrengt.” Citaat oorsprong nodig Het waren de woorden van Gustave Gilson. Deze Leuvense hoogleraar had de passie voor zeewetenschappelijk onderzoek van zijn leermeester Pierre van Beneden samen met diens leerstoel overgeërfd. Gilson was overtuigd van het belang van de oprichting van een modern nationaal marien onderzoeksinstituut, en hij bepleitte al sinds de jaren 1880 de oprichting ervan bij de Belgische overheid.

Een dergelijke instelling bestond in België op dit moment niet. Met Pierre Van Benedens zelf opgerichte Laboratoire des dunes had België in 1843 dan wel de primeur van eerste marien onderzoeksstation ter wereld te pakken. Maar na de opheffing van deze instelling waren nieuwe initiatieven door geldgebrek allemaal gestrand. In 1883 hadden Charles van Bambeke en Edouard Van Beneden, die het station van zijn vader als student vaak had bezocht, aan de Oostendse Leopoldsluis, in een gebouw dat aan de staat toebehoorde, een bescheiden laboratorium ingericht. Ook Gilson zelf bezat kort voor de Eerste Wereldoorlog een rudimentair onderzoeksstation, dat evenals dat van Van Beneden senior in een oesterkwekerij gevestigd was. Hij deed er zuiver oceanografisch onderzoek maar boog er zich ook over eht vraagstuk van de zuivering van oesters, dit laatste in samenwerking met het ‘Laboratoire du Service de Santé’. Gilsons station werd echter tijdens de oorlog grotendeels vernietigd.

Geen van deze initiatieven, op dit van van Bambeke en Van Beneden na, had op staatsteun kunnen rekenen. De Belgische overheid liet zich weinig in met de ‘nieuwerwetse’ experimentele biologie. Wetenschappers van hun kant slaagden er niet goed in om de overheid voor hun project te winnen. Het is typerend voor deze op zuivere wetenschap gerichte geleerden dat zij te weinig het potentiële nut van hun onderzoek voor de nationale zeevisserij als troef inzetten. De situatie in België kwam daardoor in scherp contrast met andere landen, zoals Frankrijk, Duitsland en Italië, waar sinds de jaren 1870 de mariene onderzoekscultuur een hoge vlucht had genomen. De mariene stations van Roscoff, Wimereux en Napels verwierven wereldroem. Onder impuls van deze instellingen ontwikkelde de biologie zich in deze periode definitief van een zuivere descriptieve natuurhistorie tot een experimentele wetenschap. Belgische onderzoekers reisden massaal naar deze buitenlandse onderzoeksstations af om er ervaring op te doen. Wel was het zo dat de Belgische overheid tussenkwam in de kosten van het huren van onderzoekstafels in deze instellingen.

Nadat de oorlog het land in puin achterliet, was er voor de subsidiëring van biologen en hun zoutwateraquariums zeker geen overheidsbudget beschikbaar. Zonder moderne wetenschappelijke infrastructuur aan de eigen kust, om studies over de Noordzee fauna en flora te ondernemen, kwamen de Belgische mariene biologen in een moeilijk parket. Zij konden niet ten volle participeren aan het internationaal zeewetenschappelijk onderzoek dat zich na de Eerste Wereldoorlog in snel tempo ontwikkelde, en waarvan ze vroeger de eerste rangen hadden bezet. Belgische biologen zagen op deze manier hun verdere deelname aan de International Council for the Exploration of the Sea na de oorlog in het water vallen.

Maar in 1927 slaagde Gilson er toch om de overheid te overtuigen van zijn project. Hetzelfde jaar nog zag Oostende de oprichting van een nieuwe mariene onderzoeksinstelling: het Zeewetenschappelijk Instituut (Institut d’études maritimes). Gilson zelf nam op de directeursstoel plaats. Onder zijn leiding legde het instituut zich toe op de inventarisatie van fauna en flora van de Belgische kustwateren, maar ook op zeevisserijonderzoek en de statistische controles van onder meer de vissenpopulatie. Deze focus op visserij in het onderzoeksprogramma van het Zeewetenschappelijk Instituut toont duidelijk aan dat Gilson meer dan zijn voorgangers de kaart van het economisch belang bij de overheid had weten uit te spelen. In tijden van herstel hield de overheid dan wel de vinger op de knip voor wat betreft de subsidiëring van zuiver wetenschappelijk onderzoek – maar dit nam het Fonds voor Wetenschappelijk Onderzoek Vlaanderen voor rekening – maar ze bleek wél gevoelig voor wetenschap met economisch nut. Dit wordt duidelijk in de massale oprichting van overheidslaboratoria in de naoorlogse jaren, en dus ook in het steunen van Gilsons initiatief.
Vanaf 1940 legde het oorlogsgeweld opnieuw alle werken stil. Het budget slonk tot onwerkbare proporties. En ook deze keer ontsnapte het gebouw niet aan de verwoesting van de oorlog. Toen Gilson in 1944 stierf, slaagde men er bovendien maar moeilijk in om een geschikte vervanger te vinden. De Leuvense hoogleraar was dan wel voor België een pionier in de oceanografie geweest, maar zijn instituut had hij als een cavalier seule geleid, aldus sommige biografen. Andere auteurs wezen de chronische financiële tekorten van het instituut als oorzaak van het gebrek aan opvolging aan. Feit was ook dat Gilsons belangrijkste student en gedoodverfde opvolger [Louis Stappers]] onverwachts vroeg was overleden. Uiteindelijk hernam het instituut zijn activiteiten onder leiding van de bioloog Eugène Leloup. Door het aanhoudende gebrek aan kredieten werd de instelling in 1967 echter opgedoekt. Ondertussen bestond sinds 1962 in Oostende al een Rijksstation voor Zeevisserij dat zich specifiek aan toegepast marien onderzoek wijdde, en dat al gauw een internationale reputatie verwierf.
In 1970 zag, onder impuls van de toenmalige gouverneur van West-Vlaanderen Pierre van Outryve d’Ydewalle en met steun van de Francqui-stichting en het Nationaal Fonds voor Wetenschappelijk Onderzoek een nieuwe instelling het licht: het Instituut voor Zeewetenschappelijk Onderzoek. Het instituut met zetel in De Haan en daarna in Bredene, was bescheiden in omvang en beperkt qua laboratoriumuitrusting. Aan het hoofd ervan kwam de ingenieur Edmonde Jaspers te staan. Het hoofddoel van het IZWO was het aanmoedigen, coördineren en zichtbaar maken van het Belgische wetenschappelijk marien onderzoek.^[1]
Het idee voor de oprichting van een Vlaams instituut voor zeewetenschappelijk onderzoek werd voor het eerst gelanceerd in 1997. Met dit idee wilde men tegemoetkomen aan de behoefte in Vlaanderen aan een duidelijk aanspreekpunt dat de zichtbaarheid van het zeewetenschappelijk onderzoek naar de regionale en de internationale gemeenschap zou vergroten. In 1999 was het Vlaams Instituut voor de Zee (VLIZ) een feit. Aan zijn oprichting hadden de Vlaamse Regering, de provincie West-Vlaanderen en het Fonds voor Wetenschappelijk Onderzoek Vlaanderen bijgedragen. Jan Mees werd aangesteld als directeur van dit nieuwe instituut. Het nieuwe instituut was gehuisvest in de oude gebouwen van zijn voorganger, het IZWO. In 2002 verhuisde de instelling naar de gerenoveerde pakhuizen van de Oostendse vismijn.

Publicaties

Annales de l'Institut d'Etudes Maritimes d'Ostende

=Referenties

Gilson, Gustave, Le musée d'histoire naturelle moderne. Sa mission, son organisation, ses droits, Brussel, 1914. III 41.179 C (Magazijn - Algemene Leeszaal) *Le mouvement scientifique en Belgique 1830-1905, deel 1, 1907, 214.
Decleir, W., Podoor, N. en Vanpaemel, G., [www.vliz.be/imisdocs/publications/226906.pdf "Twee eeuwen mariene biologie in België"], in: Tijdschrift voor de Geschiedenis van de Geneeskunde, Natuurwetenschappen, wiskunde en techniek, 13 (1990), nr. 1, 66-82.
Pirlet, Ruth, [www.vliz.be/imisdocs/publications/252315.pdf "Belgische zeewetenschappers tijdens WO I"], in: De Grote Rede, 36 (2013), 61-67.
De Bont, Raf, Stations in the Field: A History of Place-Based Animal Research, 1870-1930, Chicago, 2015.
"Wereldprimeur Oostende van onder het stof gehaald", op: www.vliz.be, geraadpleegd op 24/08/2016.
Oesterparken "Stichert-Stracké & Cie" (1887-ca. 1925), op: Wiki Vliz, geraadpleegd op 24/08/2016.

↑ Meer details over de bestaansperiode 1970-1999 vindt men op de website van het VLIZ.

[1]

@@ Line 3: / Line 3: @@
 [[category:Plaatsen van wetenschap]][[category:Mariene biologie]] [[category:Hydrobiologie]][[category:Creatie 1926-1950]][[category:Wetenschap en samenleving]][[category:West-Vlaanderen]]
-[[file: |right|270px]]
+Vlaams Instituut voor de zee
-Marien onderzoekslaboratorium, opgericht door [[Gilson, Gustave (1859-1944)|Gustave Gilson]], in 1927
+<div style="text-align:right;">[ FR]</div>
-<!---
+[[category:Plaatsen van wetenschap]][[category:Mariene Biologie]] [[category:Hydrobiologie]][[category:Creatie 1926-1950]][[category:Wetenschap en samenleving]]
+  [[file: |right|270px|thumb| Gilsons station. Zaal van de proefbassins, 1914. Bron: Gilson, Gustave, Le musée d'histoire naturelle moderne.]]
+[[file: |right|270px|Bron: Gilson, Gustave, Le musée d'histoire naturelle moderne. Sa mission, son organisation, ses droits, Brussel, 1914.]]
+Marien onderzoekslaboratorium, opgericht door [[Gilson, Gustave (1859-1944)|Gustave Gilson]], in 1927.
+{| align="center" class="wikitable" width="70%" border="1" cellpadding="20
+|-
+|align="center" width="15%"| '''1999 -'''
+| width="40%"|Vlaams Instituut voor de Zee (VLIZ)
+|-
+|align="center" width="15%"|'''1970 - 1999'''
+| width="40%"| Instituut voor Zeewetenschappelijk Onderzoek (IZWO)
+|-
+|align="center" width="15%"| '''1927-1967'''
+| width="40%"| Zeewetenschappelijk Instituut (ZWI) -  Institut d’études maritimes
+|}
 <br/>
 ===Historiek===
-“Enkel de oprichting van een permanente instelling aan zee kan tegemoet komen aan de noden die de continue studie van het mariene milieu met zich meebrengt.” Het zijn de woorden van [[Gilson, Gustave (1859-1944) |Gustave Gilson]]. Deze Leuvense hoogleraar was een leerling en opvolger van [[Van Beneden, Pierre-Joseph (1809-1894)|Pierre van Beneden]] en was gebeten door het zeewetenschappelijk onderzoek. Hij kan als een van de grondleggers van de oceanografie worden beschouwd. Gilson was overtuigd van het belang van de oprichting een modern uitgerust nationaal marien onderzoeksinstituut voor België, zodat België kon participeren aan het internationaal zeewetenschappelijk onderzoek dat zich na de Eerste Wereldoorlog in snel tempo ontwikkelde.
+]][[File:gilson.jpg|270px|right|Publiek domein, op [https://commons.wikimedia.org/w/index.php?curid=12392241 ''Wikimedia Commons'']]]“Enkel de oprichting van een permanente instelling aan zee kan tegemoet komen aan de noden die de continue studie van het mariene milieu met zich meebrengt.” Citaat oorsprong nodig Het waren de woorden van [[Gilson, Gustave (1859-1944) |Gustave Gilson]]. Deze Leuvense hoogleraar had de passie voor zeewetenschappelijk onderzoek van zijn leermeester [[Van Beneden, Pierre-Joseph (1809-1894)|Pierre van Beneden]] samen met diens leerstoel overgeërfd. Gilson was overtuigd van het belang van de oprichting van een modern nationaal marien onderzoeksinstituut, en hij bepleitte al sinds de jaren 1880 de oprichting ervan bij de Belgische overheid.
-<br/>DeBelgische overheid deelde Gilsons mening blijkbaar niet. Opeenvolgende regeringen hadden zich de voorbije decennia echter niet happig getoond om te investeren in deze discipline en zo het voorbeeld van andere landen, zoals Frankrijk en Duitsland te volgen, waar de marien onderzoeksstation van Roscoff, Wimereux en Napels wereldroem verwierven. Geleerden hadden daarom zelf budget verzameld om na de teloorgang van [[Van Beneden, Pierre-Joseph (1809-1894)|Pierre Van Benedens]] [[Laboratoire des dunes|Laboratoire des dunes - Onderzoeksstation in  Oostende]] dat zijn hoogdagen in de jaren 1840 had beleefd, een nieuw marien onderzoeksstation in het leven te roepen. In 1883 had [[Edouard Van Beneden]], die het station van zijn vader als student vaak had bezocht, in navolging zijn van vader aan de Oostendse Leopoldsluis een bescheiden laboratorium ingericht. Dit was echter geen lang leven beschoren. Ook Gilson zelf bezat kort voor de Eerste Wereldoorlog een rudimentair onderzoeksstation, dat evenals dat van Van Beneden senior in een oesterkwekerij gevestigd was. Het werd echter tijdens de oorlog vernietigd.
+<br/>Een dergelijke instelling bestond in België op dit moment niet. Met [[Van Beneden, Pierre-Joseph (1809-1894)|Pierre Van Benedens]] zelf opgerichte [[Laboratoire des dunes - Onderzoeksstation in Oostende‎|Laboratoire des dunes]] had België in 1843 dan wel de primeur van eerste marien onderzoeksstation ter wereld te pakken. Maar na de opheffing van deze instelling waren nieuwe initiatieven door geldgebrek allemaal gestrand. In 1883 hadden [[Bambeke, Charles Eugène Marie van (1829-1918) |Charles van Bambeke]]  en [[Van Beneden, Édouard Joseph Louis Marie (1846-1910) |Edouard Van Beneden]], die het station van zijn vader als student vaak had bezocht, aan de Oostendse Leopoldsluis, in een gebouw dat aan de staat toebehoorde, een bescheiden laboratorium ingericht. Ook Gilson zelf bezat kort voor de Eerste Wereldoorlog een rudimentair onderzoeksstation, dat evenals dat van Van Beneden senior in een oesterkwekerij gevestigd was. Hij deed er zuiver oceanografisch onderzoek maar boog er zich ook over eht vraagstuk van de zuivering van oesters, dit laatste in samenwerking met het ‘Laboratoire du Service de Santé’. Gilsons station werd echter tijdens de oorlog grotendeels vernietigd.
-Zonder een modern mariene biologisch onderzoeksstation zagen Gilson en zijn collega’s hun onderzoeksmogelijkheden sterk ingeperkt. De biologie had zich in de jaren 1870 ontwikkeld van een zuivere descriptieve natuurhistorie, tot een experimentele wetenschap, die in het laboratorium bedreven werd. Mee zijn met je tijd, dat betekende voor een marien bioloog dus een onderzoeksstation met alle moderne apparatuur.
+<br/>Geen van deze initiatieven, op dit van van Bambeke en Van Beneden na, had op staatsteun kunnen rekenen. De Belgische overheid liet zich weinig in met de ‘nieuwerwetse’ experimentele biologie. Wetenschappers van hun kant slaagden er niet goed in om de overheid voor hun project te winnen. Het is typerend voor deze op zuivere wetenschap gerichte geleerden dat zij te weinig het potentiële nut van hun onderzoek voor de nationale zeevisserij als troef inzetten. De situatie in België kwam daardoor in scherp contrast met andere landen, zoals Frankrijk, Duitsland en Italië, waar sinds de jaren 1870 de mariene onderzoekscultuur een hoge vlucht had genomen. De mariene stations van Roscoff, Wimereux en Napels verwierven wereldroem. Onder impuls van deze instellingen ontwikkelde de biologie zich in deze periode definitief van een zuivere descriptieve natuurhistorie tot een experimentele wetenschap. Belgische onderzoekers reisden massaal naar deze buitenlandse onderzoeksstations af om er ervaring op te doen. Wel was het zo dat de Belgische overheid tussenkwam in de kosten van het huren van onderzoekstafels in deze instellingen.
-Terwijl het marien onderzoeksveld in de loop van de jaren 1870 een hoge vlucht nam in heel Europa, bleek de Belgische regering weinig bereid te investeren in deze discipline. Onder andere de oprichting van een door de overheid gefinancierd  zeelaboratorium bleek een groot struikelblok.
+<br/>Nadat de oorlog het land in puin achterliet, was er voor de subsidiëring van biologen en hun zoutwateraquariums zeker geen overheidsbudget beschikbaar. Zonder moderne wetenschappelijke infrastructuur aan de eigen kust, om studies over de Noordzee fauna en flora te ondernemen, kwamen de Belgische mariene biologen in een moeilijk parket. Zij konden niet ten volle participeren aan het internationaal zeewetenschappelijk onderzoek dat zich na de Eerste Wereldoorlog in snel tempo ontwikkelde, en waarvan ze vroeger de eerste rangen hadden bezet. Belgische biologen zagen op deze manier hun verdere deelname aan de International Council for the Exploration of the Sea na de oorlog in het water vallen.
-Pogingen om een nieuw station in leven te roepen liepen steeds slecht af. In 1883 kreeg Edouard Van Beneden, zoon van Pierre-Joseph en zelf professor Zoölogie aan de Universiteit van Luik, weliswaar de toestemming om drie kamers in de gebouwen grenzend aan de Oostendse Leopoldsluis in te richten als laboratorium, maar deze instelling was geen lang leven beschoren. Ook Gustave Gilson, leerling van Van Beneden senior en diens opvolger als professor Dierkunde aan de Katholieke Universiteit van Leuven, installeerde kort voor WO I een klein onderzoeksstation aan de Oostendse kust, dat de oorlogsjaren echter niet overleefde.
-Het ontbreken van de nodige mariene onderzoeksinfrastructuur kwam na afloop van dit mondiale conflict bovenaan Gilsons agenda te staan. Het was zijn mening dat ‘enkel de oprichting van een permanente instelling aan zee tegemoet kan komen aan de noden die de continue studie van het mariene milieu met zich meebrengt’. Uiteindelijk slaagde Gilson er in 1927 toch in Brussel te overtuigen van het belang van een marien instituut. In dat jaar werd in Oostende, met beperkte middelen, de vzw Zeewetenschappelijk Instituut (ZWI) opgericht, met Gilson als eerste directeur. Tien jaar later werd het ZWI bij Koninklijk Besluit erkend als instelling van openbaar nut.
+<br/>Maar in 1927 slaagde Gilson er toch om de overheid te overtuigen van zijn project. Hetzelfde jaar nog zag Oostende de oprichting van een nieuwe mariene onderzoeksinstelling: het Zeewetenschappelijk Instituut (Institut d’études maritimes). Gilson zelf nam op de directeursstoel plaats. Onder zijn leiding legde het instituut zich toe op de inventarisatie van fauna en flora van de Belgische kustwateren, maar ook op zeevisserijonderzoek en de statistische controles van onder meer de vissenpopulatie. Deze focus op visserij in het onderzoeksprogramma van het Zeewetenschappelijk Instituut toont duidelijk aan dat Gilson meer dan zijn voorgangers de kaart van het economisch belang bij de overheid had weten uit te spelen. In tijden van herstel hield de overheid dan wel de vinger op de knip voor wat betreft de subsidiëring van zuiver wetenschappelijk onderzoek – maar dit nam het [[Nationaal Fonds voor Wetenschappelijk Onderzoek|Fonds voor Wetenschappelijk Onderzoek Vlaanderen]] voor rekening – maar ze bleek wél gevoelig voor wetenschap met economisch nut. Dit wordt duidelijk in de massale oprichting van overheidslaboratoria in de naoorlogse jaren, en dus ook in het steunen van Gilsons initiatief.
-Het instituut legde zich toe op zeevisserijonderzoek, de inventarisatie van fauna en flora van de Belgische kustwateren en de statistische controles van de zeevisserij. De bescheiden faciliteiten van het ZWI zouden jarenlang het enige onderkomen aan de Belgische kust zijn van waaruit aan marien onderzoek kon gedaan worden. Tussen 1940 en 1947 lag de werking van het ZWI wel tijdelijk stil door oorlogs- en financiële perikelen, terwijl ook de zoektocht naar een waardige plaatsvervanger van de in 1944 overleden Gilson lange tijd geen vruchten afwierp. Uiteindelijk hernam het instituut zijn activiteiten onder leiding van de bioloog Eugène Leloup. Door het aanhoudende gebrek aan de nodige subsidies moest de instelling in 1967 echter definitief de deuren sluiten.
+<br/>Vanaf 1940 legde het oorlogsgeweld opnieuw alle werken stil. Het budget slonk tot onwerkbare proporties. En ook deze keer ontsnapte het gebouw niet aan de verwoesting van de oorlog. Toen Gilson in 1944 stierf, slaagde men er bovendien maar moeilijk in om een geschikte vervanger te vinden. De Leuvense hoogleraar was dan wel voor België een pionier in de oceanografie geweest, maar zijn instituut had hij als een cavalier seule geleid, aldus sommige biografen. Andere auteurs wezen de chronische financiële tekorten van het instituut als oorzaak van het gebrek aan opvolging aan. Feit was ook dat Gilsons belangrijkste student en gedoodverfde opvolger [Louis Stappers]] onverwachts vroeg was overleden. Uiteindelijk hernam het instituut zijn activiteiten onder leiding van de bioloog [[Leloup, Eugène (1902-1981)|Eugène Leloup]]. Door het aanhoudende gebrek aan kredieten werd de instelling in 1967 echter opgedoekt. Ondertussen bestond sinds 1962 in Oostende al een [[Rijksstation voor Zeevisserij]] dat zich specifiek aan toegepast marien onderzoek wijdde, en dat al gauw een internationale reputatie verwierf.
+<br/>In 1970 zag, onder impuls van de toenmalige gouverneur van West-Vlaanderen Pierre van Outryve d’Ydewalle en met steun van de [[Francqui-stichting]] en het [[Nationaal Fonds voor Wetenschappelijk Onderzoek]] een nieuwe instelling het licht: het Instituut voor Zeewetenschappelijk Onderzoek. Het instituut met zetel in De Haan en daarna in Bredene, was bescheiden in omvang en beperkt qua laboratoriumuitrusting. Aan het hoofd ervan kwam de ingenieur Edmonde Jaspers te staan. Het hoofddoel van het IZWO was het aanmoedigen, coördineren en zichtbaar maken van het Belgische wetenschappelijk marien onderzoek.<ref>Meer details over de bestaansperiode 1970-1999 vindt men op [http://www.vliz.be/nl/het-instituut-voor-zeewetenschappelijk-onderzoek-1970-1999 de website van het VLIZ].</ref>
+<br/> Het idee voor de oprichting van een Vlaams instituut voor zeewetenschappelijk onderzoek werd voor het eerst gelanceerd in 1997.  Met dit idee wilde men tegemoetkomen aan de behoefte in Vlaanderen aan een duidelijk aanspreekpunt  dat de zichtbaarheid van het zeewetenschappelijk onderzoek naar de regionale en de internationale gemeenschap zou vergroten. In 1999 was het Vlaams Instituut voor de Zee (VLIZ) een feit. Aan zijn oprichting hadden de Vlaamse Regering, de provincie West-Vlaanderen en het  [[Nationaal Fonds voor Wetenschappelijk Onderzoek|Fonds voor Wetenschappelijk Onderzoek Vlaanderen]] bijgedragen. Jan Mees werd aangesteld als directeur van dit nieuwe instituut. Het nieuwe instituut was gehuisvest in de oude gebouwen van zijn voorganger, het IZWO. In 2002 verhuisde de instelling naar de gerenoveerde pakhuizen van de Oostendse vismijn.
 <br/>
-===Locatie===
+===Publicaties===
-X
+*Annales de l'Institut d'Etudes Maritimes d'Ostende
 <br/>
 ===Referenties==
+* Gilson, Gustave, Le musée d'histoire naturelle moderne. Sa mission, son organisation, ses droits, Brussel, 1914. III 41.179 C (Magazijn - Algemene Leeszaal)  *[https://archive.org/stream/lemouvementscien01over#page/214/mode/2up Le mouvement scientifique en Belgique 1830-1905], deel 1, 1907, 214.
 * Decleir, W., Podoor, N. en Vanpaemel, G., [www.vliz.be/imisdocs/publications/226906.pdf "Twee eeuwen mariene biologie in België"], in: ''Tijdschrift voor de Geschiedenis van de Geneeskunde, Natuurwetenschappen, wiskunde en techniek'', 13 (1990), nr. 1, 66-82.
 *Pirlet, Ruth, [www.vliz.be/imisdocs/publications/252315.pdf  "Belgische zeewetenschappers tijdens WO I"], in: ''De Grote Rede'', 36 (2013), 61-67.
 *De Bont, Raf, ''Stations in the Field: A History of Place-Based Animal Research, 1870-1930'', Chicago, 2015.
-*[http://www.vliz.be/nl/2010-06-21-wereldprimeur-oostende "Wereldprimeur Oostende van onder het stof gehaald"], op: ''www.vliz.be'', geraadpleegd op 12/08/2016.
+*[http://www.vliz.be/nl/2010-06-21-wereldprimeur-oostende "Wereldprimeur Oostende van onder het stof gehaald"], op: ''www.vliz.be'', geraadpleegd op 24/08/2016.
+* [http://www.vliz.be/wiki/Oesterpark_Stichert-Stracke Oesterparken "Stichert-Stracké & Cie" (1887-ca. 1925)], op: Wiki Vliz, geraadpleegd op 24/08/2016.
---->

Difference between revisions of "Vlaams Instituut voor de Zee"

Revision as of 12:57, 24 August 2016

Historiek

Publicaties

=Referenties

Navigation menu

Views

Personal tools

Navigation

Search

Tools