Difference between revisions of "Wetenschap onder bezetting (1914-1918)"

In augustus 1914 trok de hemel boven België dicht. Met de Duitse schending van de Belgische neutraliteit begon een vier jaar lange bezetting van het overgrote deel van het land. Door de blokkade werden levensmiddelen en andere producten schaars. Fabrieken en andere diensten sloten hun deuren. De bevolking ging op rantsoen en velen leden uitzichtloze honger. Jonge mannen trokken van alle uithoeken van het land richting rekruteringsbureau, vrijwillig of met een oproepbrief in de hand. Na verloop van tijd eiste de bezetter ook de resterende sterke mannen op voor dwangarbeid in de Duitse oorlogsindustrie. Wat deden Belgische wetenschappers tijdens de lange oorlogsjaren? Ook voor hen was dit een periode van schaarste, op materieel en intellectueel vlak. En dus van stagnatie. Of toch niet helemaal?

Intellectueel vacuüm

Hoogleraar Pirenne (met baard) in het gevangeniskamp van Crefeld, voorjaar 1917. Bron: Nyrop, Kristoffer, L’arrestation des professeurs belges et l’université de Gand, Parijs, 1917.

Wetenschappers en wetenschapsinrichtingen bleken een doelwit voor de bezetter. Niet onlogisch, want wetenschap speelde voor het eerst een belangrijke rol in de oorlogsvoering, en dat in beide kampen. Bij de Geallieerden heerste zelfs de overtuiging dat de Germaanse blitzinvasie haar overrompelend succes dankte aan het bataljon wetenschappers in de Duitse rangen en aan de innovatieve science-based industrie. Duitse wetenschappers slaagden er inderdaad in om de Engelse blokkade van importgoederen te omzeilen door allerlei vervangproducten te bedenken, zoals explosieven gemaakt uit synthetische grondstoffen - via het procedé van stikstoffixatie van Fritz Haber. Ook gifgas en in het bijzonder mosterdgas, waren uitvindingen die in de Duitse onderzoekslaboratoria waren verfijnd tot paniekzaaiende terreurwapens.

De vernietiging van de Leuvense universiteitsbibliotheek wekte wereldwijde verontwaardiging.

Graftiau maakte, net als Pirenne en Frederic, deel uit van een groot aantal hoogleraren en andere geleerden dat op transport naar Duitsland werd gezet, nadat hun onderzoek was vernietigd. Andere intellectuelen, voor wie het te heet onder de voeten werd, emigreerden naar vrijer oorden. Velen hadden eerder in hun carrière al gereisd en spraken nu hun buitenlandse contacten aan. Universiteiten in de omringende landen ontvingen de vluchtelingen met open armen. Zo boden zowel de universiteit van Cambridge als de Institut Catholique de Paris aan om hoogleraren van Leuven, hun families en de studenten onderdak te geven, zoals de academische activiteiten konden worden verdergezet. In Cambridge zetten inderdaad een groepje van negen Leuvense hoogleraren de Université belge de Cambridge op. Een echte verhuis van Belgische universiteiten naar het buitenland kwam er nochtans niet.

De la Vallée Poussin was tijdens de oorlog een veelgevraagd gastdocent in de vrije landen.

Een groot aantal van de wetenschappers, vooral de jongste – de aspirant-wetenschappers – gingen onder de wapens. Velen braken hiervoor hun pas ontluikende carrière of hun voortgezette studies abrupt af. Zo nam Georges Lemaître na zijn doctoraatsverdediging vrijwillig legerdienst en werd adjudant bij de artillerie. De student natuurwetenschappen Victor van Straelen engageerde zich eveneens als vrijwilliger in het Belgische leger. Hij werd aangesteld als geoloog in de genie. Ook Henri Frédéricq staakte zijn reeds bekroonde fysiologisch onderzoek om als arts in een gevechtseenheid zijn vaderlandse plicht te vervullen. Op het einde van de oorlog had hij zeven frontstrepen. Anderen zetten zich in bij de opruim van puin of de ravitaillering. Sommige Leuvense hoogleraren organiseerden geldinzamelingen in het buitenland voor hun getroffen universiteit. De thuisblijvers onder de wetenschappers verschansten zich in huislaboratoria, -kabinetten en -studiekamers, vanwaar ze soms hun onderzoek verderzetten met de beperkte middelen die voorhanden waren, althans indien hun huis niet was uitgebrand of geplunderd. Ook gaven sommigen onder hen, zoals Theophile de Donder clandestiene lessen buiten de universiteit. In Leuven werden de overblijvende proffen, degenen die na de brandschatting van de stad gebleven werden, door de rector verder uitbetaald.

De proeftuinen van wetenschap

De Belgische arts Hustin ontdekte dat natriumcitraat als antistollingsmiddel bij bloedtransfusies kon worden ingezet. Bron: Patrick Loodts/Francis de Look.

De Belgische overheid, die in tussen 1914 en 1918 in het Franse Sainte-Adresse bij Le Havre in ballingschap verbleef, solliciteerde zelf ook expliciet naar de expertise van wetenschappers. Dit was in de eerste plaats in het teken van de voorbereiding van het herstel van de staat. Academische onderzoekers en chemische ingenieurs werden ingeschakeld om nieuwe exploitatiemogelijkheden van Belgische grondstoffen te bestuderen. Anderen werden op prospectie naar Kongo uitgestuurd om economisch nuttige ertsen en gewassen op te sporen. De botanicus Emile de Wildeman stelde in deze periode in opdracht van het Nationaal Instituut voor de Landbouwkunde in Belgisch Congo zijn Histoire de la Flore du Congo samen. In de havenstad Le Havre zelf werd op voorstel van de minister van Industrie en Arbeid een laboratorium ingericht. De experimenten die er werden uitgevoerd, hadden net als de andere wetenschappelijke studies en expedities een zeer praktisch oogmerk: de bedoeling ervan was om routes uit te stippelen om na de oorlog de Belgische industrie weer snel op het oude niveau te krijgen en tegelijk de afhankelijkheid van Duitse import weg te werken. Ook op andere plaatsen in België zelf kwamen wetenschappelijke genootschappen, zoals de Association des ingénieurs sortis de l'Université de Liège, clandestien samen om het Duitse chemische wonder te bestuderen en uitwegen te zoeken om een eventuele naoorlogse boycot van de Duitse industrie met binnenlandse innovatie en productie op te vangen. Aan het Solvay instituut in Brussel werkten geleerden samen in illegale studiegroepen.

De wetenschap en haar vertegenwoordigers bleven vier jaar lang onder vuur liggen. De onherroepelijke vernietiging van kennis en materialen waren de facto een achteruitgang voor de ontwikkeling van de wetenschap. Maar wetenschap ging tegelijk ondergronds. Ze organiseerde zich op nieuwe manieren, clandestien in eigen land, of vanuit het buitenland en vormde zich om tot een wetenschap van herstel en verdediging, klaar om uit de startblokken te schieten, eens de belegering voorbij was. Op die manier bereidden haar vertegenwoordigers een nieuw wetenschapselan in de twintigste eeuw voor, dat naadloos aansloot bij het wetenschapsoptimisme van de voorbije eeuw.

| Lees ook het themaverhaal Athena uit het puin: wetenschap na de Groote Oorlog.